Verto aquí as palabras da poeta Patricia Meira sobre Auga a través, a plaquette que este outono publicou Apiario. Síntome emocionada, porque admiro o traballo de Meira e só podo recoller a súa lectura atenta , agradecéndollo co corazón:
É unha cuestión de confianza. Saín cedo mercar o traxe de mergullo, dos semisecos, por aquelo da temperatura da auga no norte, e baixei. Non precisaba nin lanterna, os sucos da portada sinalaban a dirección exacta.
Así. Romper a bolsa. Auga a través. E logo cada páxina sería unha casa. A auga cando asulaga a través quéntase inexorablemente, quece do contacto da calor dos corpos que ficaron sentados, da calor dos mesmos xestos ou das bágoas, das chaves, insectos, feridas, pedradas, louza, café, libros, berce, historias, dentes.
Así. Cada páxina unha besta. O corpo dunha besta afundíndose polo peso da auga no estómago, batendo cadáver na lama. E a gravidade da terra en absoluta destrución. E as atmósferas cargando ata sangrarme o naris. Seguir mirando nos versos, tellas tiradas no chan, o plancton en mitose segura, as casas sucias por dentro. Sei que a partir de agora non haberá ningunha sorte, os agoiros serán algo máis que o compás dunha canción que peta na radio, qué será dos nenos? cara onde viaxarán cun pasado tan mollado? cómo sobrevivilos?
É unha cuestión de confianza, sábelo. Sábelo xusto cando o escribes e pensas na posibilidade de mudar esa palabra. Es ti a que fabrica con meticulosidade a botella de aire comprimido para que eu descenda á aldea. Auga a través dos sucos. Auga a traves do papel. Auga a través dos fíos.
So quedan as burbullas do regulador rompendo a superficie do embalse. A violencia. Pechar o libro. A violencia. Mirar ao redor e saír da aldea. Metros cúbicos de nada.
Patricia Meira
O ano pasado comezou a traballar comigo, no curso online de Apiario, un home de mar. Joaquín.
Confeso que a miña relación co mar sempre foi distante dende o punto de vista poético, apenas hai referencias, e si un gran descoñemento. Asi llo dixen cando se matriculou.
Confeso que neste encontro vin a posibilidade de achegarme a el de forma ben distinta.
Sen sabelo iniciaba daquela a miña primeira maré. Unha tripulación de 18 homes en procura de peixe espada. O diario de a bordo de Joaquín mantíñame en vilo de venres a venres. Ía sabendo das venturas e desventuras dun dos traballos que máis respeto me infunden. A soidade xunto a Valente, Cortázar e Angueira mentres se largaba o palangre. Con urxencia agardaba saber da vida cotiá no barco, e así puiden escoitar aquel mar tan outro, preto da Illa de Pascoa mentres Joaquín recitaba o exercicio da semana.
Non me resisto aquí a rexistrar apenas tres apuntamentos da bitácora que me achegaba cada venres:
26 de Marzo de 2016
Diario de a bordo:
A poesía manténme enteiro nas longas navegacións froito dunha nefasta
quincena. O vento arreméxenos. A esperada Lúa quedou sin efecto coa presenza
do cantor dos estáis. Duas semanas de fortes brisas agocharon ós peixes
espada. Obrígannos a percorrer milleiros de millas entre a dúbida e a
espranza. As orcas tamén fixeron o seu. Este maxestuoso animal, cando nos
visita, faise dono da mesa. Nos anzois non recollemos máis que as gerlas do
peixe. A súa intelixencia é tan extraordinaria que nada podemos facer máis
que marchar e escapar delas. Cando atopan o noso aparello percórreno,
anzoi por anzoi, como uns turistas no bufete dun hotel. O traballo, con
elas ó carón do barco, é totalmente aciago. Son as raíñas e nos os intrusos.
Continuamos navegando cara ó sur de Chile, polo medio do mar, entre as illas
de Juan Rodriguez e Pascua.
2 de abril de 2016
Diario de a bordo:
Previsión de temporal para o día 6. Bailaremos. Lembranzas. Dous meniños
xogábamos na chabola onde nosa nai ataba as redes xunto con outra ducia de
atadeiras. O noso avó entrallaba os panos no chumbeiro e na cortizada. Fora
era inverno, chuvía forte no vidro das fiestras. Dentro era gardería. A
pilla de volantas era peirao, as canastras de láminas de madeira, barcos.
Todas tiñan nome. Atracábamos para saltar a bordo e saír para o mar. O avó
retrasaba moitas saídas. Había que encher as agullas de entrallar sen
deixalas frouxas. As de atar enchíallas a avoa. Súas mans voaban mentres seu
audífono atendía ós amoríos mariñeiros das atadeiras mozas. A nosa nai có
radio de lámparas tentando sintonizalo. Era a única maneira de saber algo do
noso pai. Era a hora de pousar as agullas e as redes para escoitar ós barcos
falar entre eles. Era a proba da normalidade entre as ondas. O silencio. As
interferencias na frecuencia. A borrasca batendo na costa. O avó dándolle
voltas a boina. Nos, ausentes, salvando unha galerna dentro da canastra. O
avó reclámanos para si mesmo. A voz do noso pai soa forte, grave. A nosa Nai
chora. O Avó, “están ben raparigha”. “Están ben, oise tranquilo”, a nosa Nai
ríe. As atadeiras nomean ós noivos que están a bordo. Volta a gardería. As
atadeiras cantan un alalá. O avó refunfuña. Clase de matemáticas: a contar
mallas.
Remataba a maré e Joaquín compartía comigo toda a ledicia:
21 de maio 2016
Diario de abordo:
Rematamos! Imos camiño de terra! A Lúa foi extraordinaria nesta semana. Deille as grazas un millón de veces. Collemos suficientes peixes como para rematar de encher as bodegas de peixe espada. Alí quedou o mar cheo deles. A busca foi tensa, o traballo extenuante, pero o premio da Natureza pagou por longo o esforzo. O barco é unha festa. O teléfono non para. Todos chamando as familias para comunicarlle o adianto nas previsións do reencontro. Rematamos da mellor maneira posíbel. O mar, unha vez máis, tratounos como uns pais que desexan e loitan polo mellor para seus fillos.
A satisfacción do traballo feito é máxima. O corpo xa liberou a tensión, agora pesa o doble. Todo rematou. Atráis quedan xornadas sen durmir, puntos de sutura de pequenos accidentes, risas, tensións e traballos, temporáis e orcas, e milleiros de millas percorridas. O mellor, a ledicia de navegar con homes como os que forman esta tripulación que teño a sorte de dirixir. Felicitei un a un, deille as grazas polo respeito e a entrega desexando coincidir con cada un deles nos próximos relevos. Nada do que fomos capaces de superar sería posíbel sin a entrega que amosaron dende o primeiro ata o último. Cada un coas súas limitacións ou virtudes. Todos dando de maneira honesta o máximo que poideron.
Polo que a min respeita a Lista de tripulantes ten un más dos 18 que constan: Dores Tembrás navegou polo Pacífico abordo do Balueiro. Foi parte inolvidábel da marea. Centos de horas de soidade nestes poucos de metros cadrados da ponte non fixeron acto de presenza esta maré grazas a poesía. Momentos extremadamente complexos, de máxima dificultade e dúbida foron atenuados pola poesía de Dores. Grazas.
Esta xa rematou. Lembro que mañán fai 27 anos que saín por primeira vez mandando un barco conxelador. Aínda era un rapaz. Era o máis novo do barco. Nervioso, ilusionado, seguramente moi inconscente da responsabilidade que asumira. Agora estou entre os maiores. Teño a sensación de que as cousas cambiaron menos do que asemella, salvando a baixada de enerxía porvocada por casi tres décadas de intenso rock´n´roll.
E era tan en serio que me contaban coma unha mais que un día de verán Joaquín veu ata Coruña para traerme o quiñón. Nunca antes escoitara esa palabra. Explicouma el nun dos correos que máis emoción me causaron na vida. Como tripulante correspondíame unha parte da pesca.
Nunca antes recibira un agasallo así. Peixe espada e bonito. O primeiro chegou en xullo e o bonito chegou onte. Como non podo falar do que significou, aquí deixo unhas imaxes dos tarros que a familia de Joaquín preparou e me entregaron onte. Non sendo iso suficiente, este mariño de mans afeitas ao traballo duro, buscou a mellor presentación. Versos dos meus poemarios abandeiran cada tarro.
Mañá iniciase unha nova maré. E hoxe, véspera, son , se cadra, moito máis consciente do que significará na miña vida. Onte falabamos das nacionalidades da tripulación. Dos contenedores que xa levan o turrón. Falabamos tamén do esquezo que a política deste país exerceu e exerce sobre a xente do mar, das reunións en Bruxelas, da radio desaparecida, do intento dunha prensa que os manteña perto de terra. Falamos dos 40m de eslora, e dos 7 contenedores que terán que voltar cheos de peixe espada para manter o barco outra maré.
Todo o meu agradecemento polas horas de mar e procura severa da palabra, pola entrega e ofrenda que supuxeron eses meses.
Decátome agora de que son coma aquel home do último poema de Joaquín:
coñecín un carpinteiro de ribeira
que surcou océanos
no diálogo táctil coas súas naves
a medio construír
Quizais sexa pola escaseza de momentos así, polo extraordinario da elevación que nos sobrecolle, sen decatarnos.
Onte, sentada, escoitando, pensaba en que tódolos tópicos son verdade, as voces “cristalinas” “celestiais” “anxelicais”.
Hai tantos aspectos extraordinarios no que aconteceu onte no XIV Concerto de Aniversario do Coro Cantabile, que non sei se debo arriscarme a enumeralos.
Comezando polo feito de que unha cidade como A Coruña conte cunha asociación coa sensibilidade de cultivar a música na infancia e mocidade, nun proxecto no que a formación ten un gran peso, e onde a disciplina e o amor se miden a partes iguais.
O concerto de onte foi unha celebración. O presidente Xulio Loureiro falaba de emoción, de que a música é unha ferramenta para comunicar, para tocar ao outro a través da emoción: emotio, emotionis, “facer mover”, “sacar do lugar habitual”, desprazarnos e ser outros na nosa relación co mundo. Celebralo.
Pero ese acontecemento extraordinario que tivo lugar onte para un público atentísimo na Igrexa de San Nicolás, acontece cada sábado nos ensaios do coro. A franxa de idade abrangue dende os 8 ata os 22. E todos e cada un dos coralistas contribúen de forma definitiva a este suceso excepcional. Cantabile é a suma de todas e cada unha destas voces individuais, que aprenden e saben que fundíndose dan lugar a algo único. A xenerosidade é alicerce dende a natureza do proxecto.
Penso no seu director, Pablo Carballido, colocando con xesto case imperceptíbel o lugar preciso que cada voz ten no espazo antes de comezar. O presidente falaba onte de que é el xustamente o fío condutor que, máis que aglutinar, ampara estas 95 voces ao longo destes catorce anos. A súa labor, onde a profesionalidade e a paixón son un continuum, non xera máis que admiradores perplexos e agradecidos ao seu paso. E isto non é máis que un indicio da persoa ante a que nos atopamos.
Ponlle o ramo a este proxecto a implicación dos pais e nais que conforman a directiva, traballadores incansábeis, especialistas nese traballo invisíbel que logra darlle a todo ese acabado cálido que transcende de inmediato en canto atravesas a porta do local de ensaio.
Onte celebrábanse catorce anos deste proxecto. Sei que estas palabras non fan xustiza a todo o que eles son, pero agardo que amosen a profunda admiración que moitos dos que estabamos onte escoitándoos sentimos por este coro.
Agradecéndollo.
Longa vida a Cantabile!
O convite chegou dende /ABANCA e /AFUNDACIÓN, que organizaban unha serie de homenaxes ao poeta venezolano no noso país, despois de recoller o Premio García Lorca. En Santiago de Compostela xunto a Miriam Reyes, en Vigo xunto a Anxo Angueira e Manuel Bragado, e na Coruña na tarde onte, xunto a Luis Pousa e eu mesma.
Non vou recoller aquí os méritos, traxectoria ou galardóns, que son moitos, do escritor.
Só me gustaría deixar testemuña de emoción grande que sentín ao coñecelo e poder conversar con el de poesía.
Quizáis a inmersión das últimas semanas na súa obra permitiume asedialo a preguntas antes do diálogo. Son moitos os poemas nos que a palabra e o silencio, o traballo do poeta, esa procura, que un non escolle como di el, pero tamén esa concepción do desexo que está en AMANTE, unha elegancia que fuxe do carnal pero que se rexistra no corpo.
Falar de Valente, dos místicos (Miguel de Molinos ecoando aínda), chegar ao Zen, ao breve como modelo no que o poema se expande, esa necesidade de condensación, os seus alquimistas, que son sobre todo poetas, ese debullar en Basho, e os amores literarios, Ajmatova, Zimmer, Pound…
Na arte do tirador de arco, converterse en centro exacto, apuntar sobre si mesmo, sendo tirador e branco.
Imborrábel a lucidez, a xenerosidade falando da construcción do poema ou contando segredos.
Imborrábel a saraiva na conversa sobre Venezuela con Milena González Cadenas, o escritor Antonio Germán López Ortega e a artista plástica Nela Ochoa de López e o xornalista Luis Pousa.
Ler xuntos na Cronoloxía, coma nenos que comparten pupitre. Feliz. Agradecida.
Do encontro os recados. A gravidade.O poder da palabra.
ARS POÉTICA.
Que cada palabra lleve lo que dice.
Que sea como el temblor que la sostiene.
Que se mantenga como un latido.
No he de proferir adornada falsedad ni poner tinta dudosa ni añadir brillos a lo que es.
Este me obliga a oírme. Pero estamos aquí para decir verdad.
Seamos reales.
Quiero exactitudes aterradoras.
Tiemblo cuando creo que me falsifico. Debo llevar en peso mis palabras. Me poseen tanto como yo a ellas.
Si no me veo bien, dime tú, tú que m conoces, mi mentira, señálame la impostura, restriégame la estafa.
Te lo agradeceré, en serio. Enloquezco por corresponderme.
Sé mi ojo, espérame en la noche y divísame, escrútame, sacúdeme.
Rafael Cadenas.
Nin a choiva omnipresente puido restar un ápice de intensidade ao encontro. O venres á mañá collía o tren Coruña Ferrol, ese que dura 1:40 min. e que a cambio amosa as mellores vistas slow speed pasando por Betanzos e Pontedeume.
Non había que camiñar máis de dez minutos dende a estación ata o Hotel Suizo, cuartel xeral onde todo o persoal se fai cómplice da invasión de poetas e artistas durante unha semana.
E alí, no ático, os tellados dalgúns edificios históricos, a promesa da auga.
Arrincar a golpe de peza teatral da man de Acéfalo Narciso Teatro: Salvajes. Beat Room Hotel. As palabras enfíadas de tantos poetas da Beat Generation. Ginsberg. Ginsberg. A luz, a máquina de escribir.
A semana de poesía salvaxe camíñase. E así do hotel ao mercado, do mercado ao hotel, ao porto, aos locais nos que a palabra.
No mercado, María Lado e Lucía Aldao, fantásticas! (Ese poema dos amores a dúas voces inédito para min)
Silvia Penas, na memoria, entre doces, caraveis e peixe. As palabras que virán.
A mellor biografía inventada por Quico Cadaval e Karlotti, e tódolos poetas que saían recitar ao amparo do micro.
Extraviarnos baixo o paraugas.
Na tarde o paseo perdido en lancha, e a magnífica peza sobre o mar da man de Quico Cadaval e Alejandro Vargas, improvisando ao piano.
O mar de Tuñón, Pessoa e Manuel Antonio. MARabilla. Aplausos.
Os amigos que reaparecen, os amigos descoñecidos.
Na noite máis noite o Manchita rosa con Leo Arremecághona e Serxio García abrindo lume, Pedro Campos, Víctor M. Díez….e moitos máis poetas descoñecid*s que nos enmudecen. O pánico, pero aquel silencio.
Todavía se pode escribir sobre o amor? Aquela rapaza que nos desafía dende a adolescencia.
O último café da noite, o fragmentarismo, humor vs poesía, as estratexias.
Sen dúbida o que máis me impresionou foi como Karlotti e Guillermo Fernández manteñen acesa esta experiencia da poesía na rúa, nos bares, en cada encontro. Poesía, poesía, poesía. Unha camaradería que me intimida e admira a partes iguais. Porque o respeto pola palabra, a fe no poético está intacto neses brazos que apertan.
O sábado, Manolo Bacalhau con Cabe García no Cazadores, e os poemas de Rivas saídos de sobres Par avion. Os seus cesteiros retumban nun local ateigado de fieis.
Dous días salvaxes. Nunca un adxectivo tan axeitado. Huidobro estaría orgulloso.
Tan agradecida polos encontros, polos novos compañeiros de camiño na poesía salvaxe.
Moitos máis anos de vida!
Os que seguen serán uns apuntamentos-recordatorio da conversa lúcida desta tarde no Museo de Arte Contemporánea Fenosa da Coruña.
A conversa, os puntos de orixe. O desexo e o tempo de espera. Os filmes desexables no poster que os condensaba, a apropiación daquela imaxe que representaría a película para sempre.
Eisenstein. El prado de Bezhin. Fala el da elipse entre fotográmas, (como método, como ferramenta??) Penso na poesía, no papel activo do lector. El fala de reencher…
Ruina e bosquexo, dous indicios coa mema función, activar un mecanismo no espectardor, unha convocatoria poderosa que actúa tarde ou pronto.
E aparece Daguerre, a súa posta en escena, o tridimensional, os decorados, os trucos.
Watteau (hai tan pouco visto polos ollos de J. Berger) e eu fico prendada ao saber que deseñaba desfiles: dispoñer corpos no espazo.O xogo coa perspectiva. O que aporta.
E chega Talbot. Henry Fox Talbot. El fala da Imprenta da natureza, e aparece o perixel, negativo e positivo.
A arte de fixar a sombra. As esquiagrafías.
(É o primeiro creador, de calquera disciplina ao que lle escoito falar de Talbot. E faino con tal admiración que non podo deixar de sentirme afortunada por estar escoitándoo.)
La dama de Corinto.
Lewis Carroll. O libro compartido. El hombre que amaba a las niñas. (Embalsamar, cristalizar aquel momento, sublimación do que se esvae.) Alice nena. Alice muller.
Van Eyck. Leal souvenir. A representación do ideal e do real.
Ghirlandaio.
Cine como arte do retrato.
O pacto entre fotógrafo, cineasta ou pintor co modelo ou actor é similar.
A beleza ten un ritmo interior que require tempo capturar. Fotografía VS Cine.
Tren de sombras. ( Vela contigo hai anos)
A fotografía como fotograma fora de contexto.
Primary.
Unas fotos en la ciudad de Sylvia.
La película está en off. El espectador rellena.
O silencio. TOUCHÉ.
O SILENCIO COMPARTIDO NUNA SALA NA QUE SE PROXECTA CINE MUDO. ( Eu penso no silencio que se produce no poema, e tamén naquel do auditorio ante un recitado)
Medio para instaurar la imagen en el espectador. Onde nos situamos para instaurar a imaxe no espectador.
Cine como forma de coñecemento.
Ser outro ao remate do filme.
E penso, que podería ter estado falando de poesía.
Aplausos.
Filed under: recital
Apenas unhas palabras para o encontro que tivo lugar a semana pasada en Alcobendas, unha “xuntanza de galegos” que me agardaban para escoitar cun silencio grande que me impuxo moito. Estar alí, da man da querida e admiradísima Luz Pichel, coñecer a Pepe Ramos (queda pendente unha visita como poeta escoba no seu local), Óscar Martín (grazas por estar en todo, polas palabras xenerosísimas e a conversa infinda), e moitos outr*s poetas e alumn*s do taller poético de Guadalupe Grande ( o desexo de falar ata a madrugada de Porchia e dos collages e dunha poesía que me golpeou nos días despois) foi realmente fantástico. As palabras en galego e español sucedíanse entre pausas. Ás veces alguén explicaba polo baixo unha expresión ao seu veciño de butaca. A desnatadora, Alfonso XIII, a muller, a xenealoxía, Ofelia…. as noces.
A plaquette.
Para que escribimos? En días coma o mércores penso que
Para que alguén que marchou hai moitos anos de aquí erga a man ao final do recitado e me agradeza que o trouxera de volta.
Para que alguén que non coñece a miña lingua fale da literatura galega con admiración, grazas ao ronsel de poetas galeg*s que este ciclo levou a Alcobendas ao longo destes anos.
Feliz, agradecida.
Filed under: pensamento
Teño dous fillos. Van para 8 e 4 anos.
(Non son os da foto, os da foto somos meu irmán e mais eu dentro do corraliño de margaridas.)
Cando naceron tomei a decisión xunto á miña parella de crialos na casa ata o ano e medio. Son moitas as anécdotas que se acumularon destas dúas experiencias maternais.
Agora recupero aquel recital de Chantal Maillard. Eu son lectora devota desta poeta. Lembro, co máis pequeno de meses, no Ágora da Coruña, levei o carriño, e trouxeronme unha cadeira para sentar comodamente ao final, onde estivemos tan felices escoitando á poeta xunto a Xavier Seoane e Javier Pintor. Atrevinme a levalo porque eu aleitaba e el era moi silencioso. Sabía que a nosa presenza non ía interromper en absoluto o evento. Así foi. Se non chego a ter ido a escoitala sería un deses arrepentimentos que te acompañan na vida.
Moitas veces, cando ía, aínda agora, dar un recital, unha conferencia, ou a un encontro con lectores comezaba dicindo que estaba alí porque teño parella, somos dous criando, e porque hai uns avós que coidaban dos meus fillos. Cando Cronoloxía da urxencia gañou o Premio de Poesía de Carral, na entrega agradecín aos avós dos meus fillos todo o seu amor e adicación aos netos, porque eses tempos de coidado serviron para que a escrita do poemario avanzase. Isto non se di, polo menos non adoita dicirse publicamente.
O Estado é moi coñecedor disto. Periodicamente saen reportaxes de avós xubilados que falan de sobrecarga de traballo ao ter que atender aos netos para que os fillos traballen.
O Estado xoga co medo, co pánico de tantas familias a perder o traballo. As familias que crían enfróntanse a verdadeiros crebacabezas para ir ao traballo, cumprir e atender ás crianzas, que nos primeiros anos están a cada pouco doentes e hai que levar ao pediatra, urxencias, quedar con eles na casa por febre, etc…
*s pais tiramos de familia e amigos, como dicía Montse Penas a raíz da anécdota de Bescansa no seu muro. O Estado sabe iso.
Que pasou dende ese momento no que as nais levaban ás crianzas nun cesto e ían traballar a terra, como recuperaba nun comentario María Lado, ata hoxe?
Miña nai é modista. Criounos ao pé dela. Eu medrei na costura. Nun corraliño dun metro por oitenta. Nese da foto. Debín estar alí metida ata os catro anos polo menos, mirando revistas. Foi unha escolla. Ela puido traballar cun importante deseñador galego. Escolleu ter o seu propio taller e as súas clientas na casa.
O proceso de profesionalización feminino dos últimos 50 anos pasou pola ocultación da familia? É falta nosa? Falo das mulleres que nos incorporamos ao ámbito laboral, facerlle crer ao mercado que podíamos con todo? Que eramos as máis eficaces, e que o traballo estaría por riba de todo, que a familia, *s fill*s non interromperían a labor? Probabelmente porque outra muller, na casa, avoa, coidaba dos pequenos para que a súa filla fose independente e profesional.
Escribo en alto. Coido que falta perspectiva.
Coñezo moitas familias con traballos de 12 horas. Xente que se ergue ás seis da mañá e chegan á noite á casa. Sobreviven porque son parte dunha estrutura familiar que sigue coidando aos pequen*s.
E que pasaría se un día os traballos fosen algo máis humanos e comprendesen que cando *s seus traballador*s teñen ás súas crianzas doentes non poden ir traballar ou que cando menos ofrecesen flexibilidade para demorarnos, recuperar horas noutro momento, anular reunións, etc.. Traballos que confíen no tempo de crianza.
A conciliación non existe. É unha palabra baleira. Foi outro mecanismo para meter máis presión ás mulleres traballadoras que teñen familia. Para alentar a natalidade sen perder man de obra. Tés que ser quen de facelo todo, e todo con excelencia. Falemos de prioridades. Primeiro *s nen*s e despois o traballo.
Penso no acto de Bescansa. Pareceume fantástico. Fixo ben en levar ao pequeno, darlle de mamar alí, no seu traballo, porque isto tampouco interrompeu a súa labor. Non é demagoxia. Nin postureo. Como símbolo xa ía sendo necesario: son Política. Son nai.
A tod*s aqueles que se escandalizaron co acontecido permítanme dicirlles, vostedes non saben o que é ter que criar fillos, ou tiveron axuda ou tiveron un soldo que lles permitiu pagar a alguén para que os criase. Quizais Bescansa tamén teña un *coidador*, pero iso non impide que ela mesma teña que atender ao seu fillo en determinados momentos.
Non sexan cínicos preguntando polo pai. Ao mellor o pai traballa tamén. E que pasa coas familias monoparentais??
Que traballos permiten hoxe en día criar *s fill*s con certa tranquilidade? Penso en traballos con bos horarios. Medias xornadas. Funcionariado. Penso en traballos onde unha é a súa propia xefa. Teño a sorte de ter un destes traballos. Teño a sorte de traballar con outra muller que ademais é nai. A empatía, a solidariedade é total. Cando calquera das dúas recibe unha mensaxe do tipo: teño * pequen* mal, estou no pediatra, ten un virus, noite horrible…a outra simplemente di: esquécete de todo, atende a iso. Eu encárgome hoxe.
Iso é entender, poñerse no lugar d* outr*, humanizar o traballo.
Penso co día no que, non só o Congreso, se non o resto dos espazos profesionais se vexan invadidos de nen*s. Daquela si poderemos comezar a falar dunha sociedade consciente na crianza.
Filed under: Uncategorized
Velaiquí deixo a última entrevista que me fixeron. O motivo: Ser escritora do mes na Asociación de escritores e escritoras en lingua galega.
O prestixio. O silencio. A autoestrada asfaltada. A palabra.
Agradecida.
Filed under: poesia
A resposta chegou por asalto, cunha mensaxe o día que me pai fixo os 69.
Levaba tanto tempo aí, das entrevistas, dos amigos, a pregunta maldita.
O rito, o ritual, o signo que marca o momento. Iso non estaba en min. Aprendino.
Na casa a cerimonia ten unha potencia que resulta inútil describir.
Na infancia un dos primeiros ritos era o bautismo dos cans. Meu pai anunciábao cando nacían, ou cando viña un cadeliño para a casa. -Dores, temos que poñerlle un nome. Entón eu collía algún daqueles cacharriños de latón, e xuntabámonos todos na aira. Meu irmán aguantábao para que eu dixera as palabras máxicas: O teu nome é: Quisque, Orellas, Arricoque…mentres botaba a auga que lle esvaraba pola cabeza, o canciño morto de medo. Despois eu collíao no colo, moitas veces mexado, e quedaba con el, alí sentada na terra, o cacharriño a carón. Nomealo, poñerlle nome. Protexelo.
Sempre a cerimonia: o día primeiro de escola, soprando unha vela traída de Suiza polo avó emigrado, a foto da comuñón a carón do limoeiro que morrería de peste. Xosé e mais eu subidos á ghrade. A foto que me pediches que lle fixera ao avó, xa cego, mentres o afeitabas, coa miña primeira cámara aos dez anos. A edición facsímil dunha obra de Castelao que me agasallaron meus pais polos 18, cunha adicatoria para non esquecer. A primeira árbore que plantei contigo. Estirando o plástico invernadoiro. Miña nai mentres cose o meu vestido para o casamento, cando se fixo o forno da casa ou cando se meteu a mesa na cociña e para a que tiveron que acudirnos unha ducia de veciños. Cada fotografía, cada retrato. Celebrar.
Pero tamén o que non se fotografou, aprenderme a facer enxertos, a despelexar un corzo, a recoñecer o canto dun paxaro, a observar o niño sen asañar, ou a película de super oito na que mamá me aleita o primeiro día recen chegadas á casa e que vin por vez primeira o día que cumprín 30 anos.
Hai tempo entendín que meu pai empregaba outras ferramentas para capturar a cerimonia: a fotografía, a natureza, e en menor medida, pero non menos importante, a palabra.
A marca. Decátome de que esas son as cicatrices que me compoñen. Tarde entendín que non todas as familias eran así. Porque non se trataba só dos grandes momentos, senón dun modo de mirar, de vivir.
“Miña nai dixo no día do teu bautismo: Esta nena alumeará por onde pase.
No día de hoxe farei uns enxertos de cerdeira e maceiras.
Que medren.”
De aí veñen os meus poemas.
Por iso escribo.
Sucos: blog de Dores Tembrás 