Hai días ladeaba a cabeza ante o tweet: fago unha peciña pequena de oboe, para unha galleta e para Dores Tembrás. Son eu. A vaidade que me fai sorrir.
Non coñezo a @benxa_otero. E sen embargo, e sen embargo. Tres palabras: galleta, óboe, dores. E é coma sempre. O fascinio que me leva a querer saber. A curiosidade dos ollos que quedan xusto por riba da mesa, pés en punta. E chego ata o Linho do Cuco. E daquela a peza máis fermosa soa na mañá, inesperada. A beleza en 4:31. Secrets. O ouvido inexperto procura un óboe con ollos fechados.
Cada foto, cada encadre, revela uns dedos hábiles. E estudo a forma do óboe, o son. Porque alguén descoñecido, pero non estraño, ligou o meu nome ao dun instrumento que ata agora non. E a galleta, a galleta. A felicidade nada efémera que un tweet deixa na mañá, para levarme onda os segredos, deixándome imaxinar, imposíbel, esa peza de óboe compartida.
Ao mellor ese descoñecido non sabe que a terra, que o liño e o cuco para min. Importa?
Heinos escoitar en directo.
Heille regalar unha galleta a Benxamín Otero.
Hai un par de semanas meu pai deume a ler un papel cuadriculado. Era un exercicio de 2º de EXB, por unha cara estaba escrito a boli cunha letra redondiña de mestra, con ocos que a Dores dos 7 anos enchera a lápis sen precisión. Tratábase dunha redacción sobre donde vivíamos, con quen, como era a nosa casa.
Eu viña de mudarme á Coruña, aquel verán meus pais insistirannos moito en aprendermos de memoria o novo enderezo: R/ Chile, nº x, x. Para min aquela insistencia era a proba irrefutábel de que se me perdía podía ser realmente grave. Xa non estaba en Bergondiño. Lembro os semáforos, a man da miña nai apretando a miña, con forza innecesaria, no paso de peóns, o tráfico, o asfalto, a tenda de lambetadas. Ata a min me sorprende aquel temor, a precaución da nena recén chegada da aldea, a sensación permanente de estar nun espazo hostil.
Aquel papel regresoume á unha aula concreta do Colexio San Francisco Xavier, ás fiestras dende as que podía ver os repolos das leiriñas de enfronte. Mirábaos e a terra, a terra.
O encontro coa redacción foi revelador. Relina completa, aquela caligrafía insegura prendida nas cuadrículas. Describía a vivenda da Coruña. Memorizar aquel enderezo dera o seu primeiro froito académico. Polo envés da folla había que pintar o noso cuarto favorito da casa e explicar porque nos gustaba. Cando lle dei a volta para ver o debuxo descubrín con estupefacción e fascinio que non era ningún cuarto do piso da Coruña. Non, o que eu debuxara era o salón de Bergondiño, os sofás de pana azul e a chimenea.
Sobrecolleume a contundencia daquela afirmación infantil. A naturalidade.
Xa daquela eu podía vivir na Coruña, saber agardar o verde antes de atravesar, aprender de memoria un enderezo con emanacións exóticas, pero sabía perfectamente onde estaba a miña casa.
Filed under: Literatura
É difícil contar as horas, recuperar despois deste tempo as imaxes sublimes, as palabras nos usos máis precisos, ese fluir irrepetíbel que me acompañou nas noites, nas tardes. Cumprir o desexo. Pero non era chegar, ou si? Era quedarme prendida nalgunha destas páxinas, e repetila e repetila e repetila.
Os papeis luminiscentes que na mañá lembraban, pegados na almofada, as últimas palabras. Claro que só podo escribir obviedades, pero Joyce deume algo que ningún outro antes.
Quedarán os retratos daquela mañá co libro entre as mans, sobre a pedra, para sempre e pode que os post it perdan o pegamento, pode que ti nunca chegues a entender ese código de “papelitos de colores”, pode que nin sequera chegues a abrilo. Escribir ou dicir Joyce – Ulises agora tamén significará todo isto.
Un ano despois transformada, outra.
O paradiso estaba alí. O fascinio nos ollos, os dedos a correr polos andeis, os mobéis de cartón, os cadros a ilustrar paredes ou folio en branco, un teito de libros. Quería quedar alí. E algúns nomes, só algúns, rondándome. Teño que contarllo a __ e tamén a __ e por suposto a __. E despois decido que si, que vou quedar alí, sen présa. Vou quedar alí e mirar para o teito altísimo polo que a luz. Pode que a luz do sul sexa este lugar. Tantos obxectos fermosos acumulándose para min, para que os mirara, para que os lera. Desexos infindos de que o pouso tivera o seu lugar nalgún daqueles andeis, nos que os poetas novos, nos que as editoriais distintas ou máxicas.
Os libros máis lindos, con papeis pintados, con capas de cartón (como aquel outro de Buenos Aires de Eloisa La Cartonera) pintadas a man, series limitadas, cordóns cosendo papeis, páxinas rosas, ilustracións que se superpoñen, marcapáxinas que me deslumbran, e cada recuncho para quedarse.
O que pasa é que hai que escoller. E como? Pois primeiro miro os libros, e ábroos ao azar, e leo un poema, e agardo o impacto, que ás veces non, e daquela leo outra páxina e outra. Tres oportunidades para atraparme. E só poesía. Só poesía.
E cando xa na man, miro os debuxos preciosos, precioseándome, e curioseo nas biografías, e gústame infindo que o autor ou a autora sexan do mesmo ano ca min, gústame que a foto que escollen para a contracapa sexa da infancia, ou un debuxo, ou unha foto rara. E gústame que a rapaza que está alí saiba todo, todo sobre cada un dos libros, que coñeza aos escritores persoalmente, que me sinale, que me conte. E falamos da beleza das editoriais, das descubertas. Eu fantaseo con editoriais así, e cando collo o libro, sei que quen o fixo posíbel ama o papel de cor, as ilustracións, os cordóns, as pegatinas…
Pode que o paradiso estea en Sevilla, dende hai apenas tres meses, na librería Un gato en bicicleta.
Pode que ao mellor, algún día, un libro meu, alí.
Van aló quince días, pero négome a deixar de facer uns apuntamentos daquela tarde magnífica no Centre de Cultura de Dones Francesca Bonnemaison. Foi Marta Font, investigadora da UAB e organizadora do evento quen me convidou. Pero tamén estaba Helena González, anfitriona e cicerone inigualábel.
A suxerencia non podía ser máis atractiva. Partir do verso de Pizarnik: He dejado mi cuerpo junto a la luz. A proposta: unha conversa coas poetas Rosa Font e Silvia Bel. Pero había máis, dende o Centre Dona i Literatura convidávasenos a levar unha autopoética na que o corpo.
Estas propostas brindan, ás veces, esa oportunidade de mirarnos case dende a esquizofrenia. De avaliar a propia poética. É unha reflexión que sempre conduce a portas insospeitadas.
Do exercicio íntimo á lectura pública. E sempre, sempre, a voz sorprendida na intimidade que nos desvela. Porque na preparación do encontro, mentres escribía aqueles cinco folios de autopoética, estaba aquí, no meu estudio, a soas coa miña voz. E non tiñan demasiada importancia as frases miradas polo fondo, con microscopio. Pero alí, naquel cuarto lavanda, no calor da tarde, ante un público case completamente feminino, atentísimo, o pudor. Ou outra cousa semellante pudor. Quizáis a palabra obscenidade adquira aquí un sentido completo. Pero a que tanta sorpresa? Iso é a escrita, non?
Marta Font preparou unha presentación impecábel, escudriñando cada unha das nosas poéticas, revelando algúns dos fíos que nos unen ás tres convidadas. É precisa e profunda na palabra coma só os grandes críticos. E eu fico arroibada e agradecida ante as súas descubertas.
Foi unha tarde de complicidades versadas, de paralelismos literarios, de procuras.
Un luxo.
Sucos: blog de Dores Tembrás 