Sen ver as fotos, a galleta comesta, o peizoque a carón. Non quero deixar escapar o día sen agradecer a tanta xente que estivera hoxe á tarde alí. E a tódolos nenos metamorfesados en animais, e algúns adultos de novo nenos.
Os amigos, a familia, os descoñecidos. Os que viñeron de lonxe, e os que pasaban por alí.
Feliz de rematar o día cunha panorámica imborrábel do que foi o encontro. A que non se fixo.
Agradecidísima!
Será o mércores 1 de agosto ás 19:00. Na Feira do libro. Alí, nos xardíns de Méndez Núñez. Xośe Tomás, que pintou o peizoque máis lindo do mundo, e eu estaremos acompañados por Francisco Castro, editor de Galaxia.
Gustaríame vervos alí. Vai ser unha tarde de palabras, para escoitar e para comer…
É un fermoso álbum que recolle case corenta fotos presentadas ao II Concurso sobre lactación materna organizado pola editorial Galaxia e Fedelgama. Ademáis o libro inclúe textos de dez poetas: Alfredo Ferreiro, Begoña Caamaño, Eduardo Estévez, Francisco Castro, Ledicia Costas, Marta Dacosta, Román Raña, X. M. Álvarez Cáccamo, Yolanda Castaño e eu mesma.
Como xa se anunciou no blog de Galaxia presentaráse este domingo en Santiago, no CSC As Fontiñas, ás 17:30. Alí estaremos para recitar case todos os escritores que participamos neste extraordinario proxecto.
Arredor de dous anos leva o pintor Manuel Suárez traballando nesta nova liña onde o branco é omnipotente e a arquitectura de cada peza se sofistica no minimal máis depurado.
O entusiasmo e traballo exquisito de Moret Art foi o marco para a presentación do Blanco María medio tono este pasado xoves.
Recuperar o momento no que vin aqueles tres primeiros cadros, cristalizacións albinas, case cegadores.
Confesaba na inauguración que me tería gustado compartir algunhas das reflexións que Manuel me apuntou durante ese período frenético no que el pintaba e eu escribía, pensamentos sobre a soidade creadora, os límites expresivos, ou a complexidade do proceso de abstracción no que se vía mergullado e que tamén me inoculou a min.
Tampouco o farei hoxe porque o mellor é contemplar a obra, froito preciso e delicado dun longo proceso de maduración que tiven a sorte de vivir de perto, e que me permitiu escribir 15 poemas para 15 cadros, tentando apreixar o frío polar, a vía salaria, o Hanami.
Imprescindíbel esta exposición que está aberta ata o 15 de Outubro na Sala Moret Art (Olmos, 12-14, B-C, A Coruña) e na que desexo que sintan algo do que eu experimentei na vez primeira, e é que están ante unha obra extraordinaria.
3
pero eu sei
que sobes cada chanzo
soltando presas de sal
-15º
miras arredor
ópera do frío
na tuomiokirkko
quen soubera
daquela
que a neve
non era
antídoto
para covardes
Vai máis dunha semana da presentación na Coruña de O segredo de Marco Polo, de Francisco Castro. Foi unha tarde fermosa, cómplice, emocionante. Aínda que tarde, non me resisto a apuntar, moi brevemente, algunhas impresións deste pilar fundamental na arquitectura da obra que é o fascinio.
(Non, non vou falar de Venecia, desa presenza que trascende o espazo contextual, dese mapa detallado que anega as páxinas e nos leva da Basílica aos Palazzi, do Gran Canal á praza de San Marco. Tampouco das personaxes que habitan a obra, e que merecerían atención específica. O que presento aquí son apenas uns apuntamentos preliminares sobre o que, para min, sostén a construcción novela.)
Así o dixen na presentación, son tres os pilares fundamentais: LIBERDADE, FASCINIO E AMOR. O máis potente e sobre o que descansan os outros dous é o fascinio. Marco Polo é motor imprescindíbel del, alimentando no protagonista, Marco, soldado raso, a procura de experimentalo en carne propia.
Destaca na obra a habilidade do escritor á hora de introducir as viaxes e descubertas do comerciante de Venecia, sen agobiar a trama, facendo de nós escoitas atentos, ficando alucinados ante a extraordinaria vida de Marco Polo. O fascincio sempre conduce á liberdade, e o amor é fascinio en sí mesmo.
Así, as palabras que aluden a ese abraio multiplícanse, espalladas ao longo da novela, e non podemos máis que ficar rendidos á marabilla.
Ler O segredo de Marco Polo foi para min ler a Francisco Castro, esa voz que percorre a súa narrativa: próxima, cómplice, aguda, cargada de retranca e tamén de poesía. Desafiando continuamente ao lector.
Foi contaxiarme de fascinio, desfrutando en cada páxina da escrupulosa labor de documentación que enriquece a novela sen saturala.
Foi ilusionarme a través das personaxes coa posibilidade de mudar o mundo, a orde establecida, o destino.
Foi apreciar, novamente, a mestría na dosificación da tensión dramática que te precipita á páxina seguinte, ao capítulo seguinte.
É esta unha novela con OFICIO, palabras como arquitectura ou construcción repítense nunha análise máis extensa dela. (Penso por exemplo no riso, en como se pode construir a través del un esquema preciso da relación que o protagonista mantén co resto das personaxes.)
Esta é a decimosexta obra do autor, e non vou falar de tódolos premios e galardóns da súa dilatada e exitosa carreira, confórmome con pensar en tódolos adolescentes que ficarán inoculados de fascinio, como me aconteceu a min, despois de ler estas páxinas.
Aínda que xa o anunciou o querido Francisco Castro no seu blog, eu tamén quero deixar constancia do feliz que me fai presentar a súa novela O segredo de Marco Polo o vindeiro luns 2 ás 20:00 na Feira do Libro da Coruña. No acto participarán Victor Freixanes, o autor e eu.
Problemas severos para escoller que dicir na presentación; despois dunha lectura atenta os post-it amoreándose nas páxinas, e tanto detalle interesante para contar o luns… Palabras chave: Venecia, S. XIII, Marco Polo, Marco, Principessa Naia, LIBERDADE, FASCINIO, AMOR.
Prometo revelar algunhas fosforescias desta recomendadísima novela o luns á tardiña.
É o título da exposición de Jesús Núñez que se presenta mañá, 14 de xullo, no CIEC, en Betanzos. Unha carpeta con 18 gravados e 18 poemas dos escritores: Cairo Antelo, Yolanda Castaño, Alfonso Costa, Miguel Anxo Fernán-Vello, Francisco Fernández Naval, Miguel Mato, Manuel Patinha, Olga Patiño, Emma Pedreira, Anxeles Penas, Luz Pozo Garza, Gabriela Rodríguez, Xavier Seoane, Antón Sobral, Dores Tembrás, Xulio Valcárcel, Diana Varela e Eva Veiga.
A carpeta xa se presentou en Estampa 09, Madrid, e logo diso viaxou a Sassari, Cerdeña, onde segue exposta. O outro exemplar é o que agora poderá verse na sala de exposicións da Fundación do CIEC (Rúa do Castro, 2) ata o 31 deste mes.
E nas súas formas o monóculo infantil que detén o pestanexo.
A primeira vez que lin a Juan Gelman tiña 20 anos: exilio, memoria, perda, verdade, xustiza, compromiso. El hambre se sentaba a la mesa/miraba oblicuo. O deslumbramento polo nome daquel grupo poético “El pan duro”, el pan duro pero luminoso de la nueva poesía.
Con motivo da súa visita á Coruña (para receber o Premio de escritor galego universal outorgado pola AELG, e da súa intervención no III Encontro Cidade da Coruña) tiven a sorte de dar unhas sesións sobre a súa figura e a súa obra en cinco clubes de lectura das bibliotecas municipais. A experiencia foi excepcional. Ter a oportunidade de falar de Gelman, ni a irse ni a quedarse, a resistir, de ler poemas e soletrear cada palabra. Os asistentes, lectoras e lectores entregados, fixeron desas horas un acubillo único e inmellorábel para a obra de Gelman. E falamos de poesía e política, e do que si e do que non. E a fame é tamén aquela outra, a concreta, a da muller que me conta o que era partir na posguerra. E o exilio que nos trouxo a estoutro, o que aquí, o que agora. Pero as cerezas, e os buñuelos de tía Fran, ou a beleza que todos aplaudían, aplaudíamos, deslumbrados.
Emoción.
E daquela chega o luns e Juan Gelman, gentleman, pausado, a falarlles na Real Academia Galega, na rúa Tabernas, a contarlles de viva voz, coas palabras que só el coñece. Expectación. E eu non podía evitar mirar nos rostros cando o poeta le o que nos líamos días antes, e eles, nos, cómplices, asentindo, sorríndonos, fechando os ollos, porque debaixo das palabras de Gelman, estaban as outras, a nosas, as deles, as da sesión. E eu que desexo que coñezan ao poeta. Hai poetas e POETAS, digo nos clubes de lectura, e el é dunha honestidade coa palabra que só algúns mestres conseguen.
E despois dos aplausos, as sinaturas. Un dos asistentes achégase co dossier fotocopiado da sesión, emocionado para que o poeta llo asine xusto baixo o poema Proposiciones. E eu, eu, que non podo máis que sentir que aquilo que lles anunciaba nos clubes se fixo verdade, todos infectados de poesía. Si, si, agora que coñecemos as Confianzas do poeta, pertencemos ao clube dos que saben que con estos versos si harás la revolución.
Afortunada de coñecer a Gelman, de falar brevemente con el de Pizarnik. Afortunada, honrada, de que a súa obra me levase a coñecer a tanta lectora e lector apaixoado de poesía. Extraordinario.
Antonte fun á presentación do proxecto Eufalo.TV no CS. A Tréu. Coñecía o seu primeiro documental Linguas Cruzadas, que me parecera magnífico e que vos recomendo.
Interésame moito o proxecto por varios motivos, entre eles o total protagonismo que ten a historia persoal, centos de historias sobre a lingua, únicas, que a xente comparte porque si. Recoñecérmonos.Ao mellor é porque estou algo fastiada do combate explícito que esta iniciativa me resulta tan atractiva e fresca.
Camiño do acto, no coche, o meu pequeno que vai facer dous anos ía dicindo: vaca lechera e vaca leiteira son iguales. Perplexidade nos asentos de diante. Silencio. E el que insiste. Daquela pregúntolle: si, amor? Son iguais? Si, repite, vaca lechera e vaca leiteira son iguales.
A canción é o hit das últimas semanas, e o avó inventou para o pequeno unha versión en galego que só canta cando está con el. Na gardería é la vaca lechera, na casa a vaca leiteira, porque claro, a letra en galego non ten nada que ver coa orixinal. Conflicto lingüístico? Situación lingüística? Un video para eufalo.
Parabéns ao equipo de Eufalo.TV porque fan un traballo magnífico e, sobre todo, emocionante.
Hai días así, nos que unha sabe que todo vai sair ben, que nin o frío do norde máis norde, nin a choiva, nin o vento van impedir que un grupo de amigos se reúnan arredor do pouso.
O de onte non foi unha presentación ao uso. Foi un encontro íntimo. Presencias e ausencias que se leron, que lin.
Miguel Anxo ruborizándome con todas aquelas cousas lindas que dixo do pouso e de min. O fume, o libro primeiro, a promesa, a irrupción, a memoria, as outras poetas, Olalla Cociña, Olga Novo, María Lado…Eu tan agradecida, el non sabe ben.
Eva Veiga, irmá tisnada, cómplice compartindo nais modistas, avós Culas, canelas, remalladora, terra. É dificil contar a extraordinaria xenerosidade desta mestra, onte volveume agasallar cun discurso distinto ao daquela primeira presentación, lendo sobre todo as mulleres, os silenzos, descubrindo enxertos, sinalando detonacións. O de onte pagou tanto a pena por escoitala. E despois esa entrevista improvisada, deliciosa, os comentarios, a emoción.
Por suposto que había galletas, con tódalas letras do título, lazos vermellos. Cinta no pulso. Onte en Culleredo, toda a memoria.
Grazas a Tino Poza e a todo o seu equipo de cultura polo convite, pola súa labor incombustíbel. Grazas a todos os que fostes, imprescindíbeis.
Sucos: blog de Dores Tembrás 