Filed under: Literatura
É emocionante. A decisión da RAG. O feito.
Miro os post-it en Poesía última de amor e enfermidade, o caderno do paxaro cheo de anotacións.
Penso nos amigos xa inoculados pola súa poesía. En todos os que quedan.
Penso nesa cita das balas que tomei para un poema da escrita do desexo, que aínda non.
Penso en tódolos adolescentes e escolares que chegarán agora a Pereiro.
Penso no moito que se vai ler.
Leo o artigo de Iago Martínez e asinto, e sorrío.
Sorrío e penso nos posts de febreiro (Lois Pereiro I, Lois Pereiro II), naquelas semanas léndoo, estudándoo, rendida. Rendida.
E na rayuela infinda.
Filed under: viaxe
(Aquí irán dúas fotos da nevarada que colocarei en canto poda, si?)
Sol. Ceo impecábel. O bus 31 que nos deixa tan perto do parque. No camiño todos eses looks tan tan tan. Calor de verán, o primeiro deste ano. E eu sen saia, sen sandalias. Pero levamos o xantar (vivan os pic-nic!) cunha mantiña de tartán escocés (non falta detalle) incluso os sandwiches made in england. De pouco serve dicir o marabilloso que é ter un parque tan extraordinario perto da casa se aló non. E penso en hai un ano, na lagoa, nas tumbonas, nas cereixas. E non é un deja vu, é.
Pero desta vez distinto porque despois de extasiar o olfato e a vista no Queen Mary’s Gardens, con un número improbábel de rosas, alí, rebentando de cor. Determe nalgúns dos carteliños que indican nomes suxestivos, pero que non lle fan xustiza, que non poden expresar o que alí estou a ver: Pink Posy, Polar Star, Ingrid Bergman, Ice Cream, Nostalgia, Deep Secret, Sweet Memories…Despois de sentar nese banco, nese, nun dos lados do redondel, xusto nese, que ten algo de musgo cor mustard, ese que leva a lenda Ivy North loved this seat, ese no que facemos o cadavre máis exquisito, na túa voz cantarina. Alí, onde as lavandas perfuman o teu paso diminuto.
Xusto despois chegamos á lagoa e o máis inesperado, unha nevarada a caer, impredecíbel, porque estamos en xuño, non si? Pero poderían ser folerpas, son folerpas, dese plumón que soltan os salgueiros. Impresionante. E, coma se en suecia, algúns préndense nas pestanas, e tés que apartalos coa man.
Pero o que parecía máis inesperado non o é, porque despois deste english xantar, túmbome, baixo a árbore, e cal é a sorpresa cando ao mirar para arriba descubro o cú groso de vidro dunha botella de champagne colocada entre dúas pónlas da árbore. E miro ben, sen dicir nada aínda, míroa e penso (quen a colocou aí como sinal irrefutábel, sería unha velada íntima, ou unha pandilla para celebrar un acontecimento feliz, ou unha parella de anciáns que cada xuño sentan baixo a árbore e volven namorar e deixan a botella alí, ata o vindeiro ano, ou, ou, ou)
Non sei se podo falar dun xoven sacado dun anuncio de Ralph Lauren, que non Tommy Hilfiger, que pasa por diante, coa súa bolsa Louis Vuitton, que colle unha tumbona (de madeira con listas brancas e verdes) para tomar o sol, ou ese grupo de rapazas loirísimas, alemanas, que tamén xantan perto do palco da música mentres rin a cachón, ou dese home xa maior, morenísimo, que lanza codias ás ocas para afastalas do onde está, ou desa parella recén estreada que si que non, que andan a… E segue a nevarada, que non nos deixa mentres seguimos alí, tamén, en Regent’s park.
Filed under: Literatura
Pensaba mentres escribía a cita de Sándor Márai, no twitter, que hai cousas que non poden partillarse. A cita é a seguinte:
“La casa se llenó con un olor a comida caliente, con el olor eterno e inolvidable de los días festivos, cargados de experiencias vitales” (La herencia de Eszter, Sándor Márai)
Despois de reducila, de prescindir de tres palabras para que collese nos 140 caracteres do twitter, pensaba que así, sacada de contexto, é unha cita que non di todo o que ten que dicir. Eu marquei esa cita por moitos motivos.
Porque eu xa coñezo a casa das protagonistas, co seu xardín (coas últimas dalias), con esa louza antiga, algunha descunchada, e a cubertería de prata con croques. Porque as dúas mulleres que habitan esa casa non son ningunhas outras, Eszter e Nunu son únicas. E son elas a orixe dese recendo inconfundíbel dos días de festa, dos días do patrón coma o San Cristovo, ou o Biscordel.
Os días nos que a cociña se acende ben cedo, e as potas están a ferver nun frenesí de sopa, guisos, peixe, todo no ar coa empanada e a bola de ovo, e as froles da horta en búcaros de cerámica espallados polas mesas con manteis almidonados. E xa se intúe o recendo do café, que se moe no momento, incluso hai algo das augas de colonia dos convidados, case me atrevo a dicir que os colares de pérolas herdados tamén contribúen co seu recendo a caixón de alfaias. Así, todo xunto, nunha harmonía olfativa que Márai mamou, os recendos coma este son os da infancia, levámolos a ferro.
Daquela escrebo a cita, si, obstinada en compartila, en espallar o tributo a esa experiencia vital, definitiva. E asumo que moitos non verán nada digno, grandioso ou elocuente; pero para min, aí, alóxase o centro do universo, escrito cunha delicadeza brillante.
Filed under: Literatura
O día de hoxe lémbrame unha desas débedas que arrastro dende hai anos. Naquel inverno comecei a lectura do Ulises entusiasmada, pero apenas atravesei as primeiras dúascentas páxinas. Algo máis tarde iniciaría de novo a tarefa, pero compartindo a lectura cun amigo, líamos cada capítulo e despois comentabamos as nosas impresións. Lembro aqueles mails con verdadeira nostalxia, que tamén se viron interrompidos pola vida.
Máis tarde Pizarnik, os comentarios que facía de Joyce nos diarios, o poema adicado. Aquela devoción, que eu entendía ben sen chegar nunca a rematar a novela.
Despois aquela obra de teatro, magnífica, desoladora. E ese marcapáxinas que me trouxeron hai pouco, cun retrato que insinúa a capacidade de introspección do xenio.
E así tantas veces Joyce, e sobre todo Ulises.
Non quero adialo máis. Hoxe, 16 de xuño, vólvome facer o propósito de non deixar pasar outro ano sen rematar a novela.
Confésovos: léronme esta reseña por teléfono, o sábado, cedo. Antes de que puidese velo n’ A Voz de Galicia.
Miguel Sande leo o teu artigo, e aí o pouso, entre Callejeros Viajeros, Buenafuente, as festas do pobo veciño e W. Benjamin, vivo. Todo para saber da marca, da cerimonia final, íntima: deixarse espir. Por sorte para min o pouso seguía no andel a segunda vez.
Miguel Sande hai algo que non podo deixar de agradecerte: ese querer abrir os adxectivos a navalla, que o saibas, como fago eu cos nísperos primeiros, aínda verdes.
Aquí vos deixo a crítica que X. Manuel Eyré publicou do meu poemario (hai xa moito, no mes de abril) no xornal A Nosa Terra. E tamén un par de entradas relacionadas no seu blog Ferradura en Tránsito: a primeira na que sinala a achega ao libro, e outra na que disecciona o poema do redondel (fascinada coa súa lectura).
Feliz, feliz.
Hai uns días rematei Estudios sobre el amor, de Ortega y Gasset. O certo é que di algunhas cousas que me pareceron interesantes, mesmo reveladoras.
Pero nesta ocasión non quería falar delas. Quería falar das outras, desas lindezas que adica á muller (ás veces o varón tampouco fica ben parado) e que marquei con post-it fosforescentes e frechas de lápis. Si, o conxunto de estudos é dos anos vinte, pero non deixa de abraiarme que un pensador apunte comentarios tan, tan, digamos… primitivos?? Non sei se este calificativo se axusta ben ao que quero expresar….
Hai na súa ollada sobre a muller, entre moitos outros prexuizos, unha idealización molesta, polo irreal, polo paralizante.
Non me resisto a compartir algúns deles:
“El fuerte de la mujer no es saber, sino sentir.”
“Así ocurre que esa intuición suele darse relativamente más en la mujer que en el hombre, al revés que el don del intelecto, tan sexuado de virilidad.”
“La mujer enamorada suele desesperarse porque le parece no tener nunca delante en su integridad al hombre que ama. Siempre le encuentra un poco distraído, como si al acudir a la cita se hubiese dejado dispersas por el mundo provincias de su alma. Y, viceversa, al hombre sensible le ha avergonzado más de una vez sentirse incapaz del radicalismo en la entrega, de la totalidad de presencia que pone en el amor la mujer.”
“Por eso quien haya observado con algún cuidado el alma femenina pondrá en duda, como suceso normal, el entusiasmo erótico de la mujer por la belleza masculina. Y hasta puede predecirse qué tipos de mujer serán la excepción a esta regla. Helos aquí: primero, las mujeres de alma un poco masculina; segundo las que desde luego han practicado sin limitaciones vida sexual (prostitutas); tercero, las mujeres normales que tienen tras de sí una vida sexual plenamente ejercitada y llegan a la madurez; cuarto, las que por su constitución psicofisiológica vienen al mundo dotadas de “un gran temperamento”.”
“En la mujer -cuando no es masculina-, la imaginación suele ser paupérrima, y a este defecto conviene atribuir en buena parte la honestidad habitual de la hembra humana.”
“Digámoslo con toda crudeza: a la mujer no le han interesado nunca los genios, como no fuera per accidens; es decir, cuando a lo genial de un hombre van adyacentes condiciones poco compatibles con la genialidad. Lo cierto es que las calidades que suelen estimarse más en el varón para los efectos del progreso y grandeza humanos no interesan eróticamente a la mujer.”
Todo o que eu poda engadir, sobra.
E premo no play sen saber ben, e aparece a voz, que sabe, porque leu, que sabe, porque ela tamén na fiestra, noutra claro, pero mirando entre as contras. Non todo o mundo mira por entre as contras. Pero ela sí.
Ela lida e relida dende hai tanto. E cando lle digo que son fan deixa rir á nena, porque son fan. Xa sabes.
Isto de estar tan conectados co mundo é así, medio estrano. Fai que mentres leo uns poemas seus, a vexa co seu punto verde no facebook, que raro pode ser todo. E anoto palabras sobre as imaxes, sobre os seus poemas, sobre a poética.
E doulle a play, again, para celebrar o encontro. Diso falo no meu caderno:
“Ás veces acontece iso, que todo o que escrebe un autor, chega, funciona, fascina.
Non se trata de expectativas, é algo máis fondo, é un recoñecerse, ten algo do ENCONTRO do que fala Deleuze, que se da coa obra de arte.
A pesar da distancia, das distancias, escoito, leo a Lucía, e aí POESÍA. Unha honestidade feroz coa palabra.
Unha serie de fíos que me falan do que non son, ou si, do que perdín, ou ao que non chegarei.
Lucía Aldao conta, conta e volve sobre sí para seguir contando.
E hai unha poética que se fortifica en cada texto.
POETA.”
E daquela, ela, que non sabe, envía este agasallo, un poema para unha voz e a canción deliciosa.
Son eu agora, a que ri coma unha nena. Feliz. Obrigada.
Filed under: misc
Tiña escrito un post sobre a memoria (que é medio así, traidora): o sillín dunha motocicleta vella, unha caixa de Flanín. Pero ao final todo eran tópicos, o paso do tempo, bla bla bla.
Borreino.
E é que o resultado destas olladas ao pasado sempre é o mesmo: unha remata tendo cinco anos e mirando oblicuo aos obxectos.
Foi un pracer compartir esas dúas horas falando de vidas e obras, de datos biográficos rastreados en novelas, de autores fascinantes, de ficción e realidade. Grazas a todos. Repetimos pronto?
Sucos: blog de Dores Tembrás 