Filed under: Cronoloxía da urxencia
E de súpeto atopar esta recensión na voz de Chus Nogueira. As complicidades, a estética, o adelgazamento. Seis minutos para ouvir.
Agradecida.
Filed under: Cronoloxía da urxencia
A mensaxe chegaba na mañá cedo. Podería pensar que despois de ter pasado polas críticas do pouso xa estaría afeita. Pero non, coido que unha nunca se afai a ler as achegas dos demáis sobre a obra propia.
Tiven que coller o coche, porque en dous km á redonda non había ningún quiosco. E mentres conducía pensaba en tódalas posibilidades, na ansia, na responsabilidade de dar a ler unha obra. No complexo proceso de recepción.
Merquei o xornal e sentei ao pé da caseta, na praia, a ler.
Mentres atropelaba palabras, sentínme moi afortunada pola minuciosa lectura de Armando Requeixo, por revelar tanto e entregarse a esta Arquitectura da mudez sen reservas.
Que sorte repetir hoxe como daquela: Moi agradecida.
Filed under: Cronoloxía da urxencia
Foi un pracer a conversa con Tino (arredor do minuto 12) sobre o novo poemario.
Agradecida
Filed under: Cronoloxía da urxencia
Non sei en que momento as plumas, tódalas plumas.
E a caligrafía, un ecoarse de tintas.
E o bon facer de Juan Lesta e Belén Montero de Esferobite, que non só se encargaron de montaxe e posprodución. Se non das conversas sobre instantáneas, sobre o silencio e o que debía estar sen verse.
O reto de procurar imaxes que trasladasen palabras e carencia. Ou silencios e desexo. A milleiros de km.
Apenas o lampo. Un fulgor no que a demora.
Benxamín Otero foi o responsábel de compoñer esa peza de piano que alenta coa avelaíña. A súa maxia e toda a miña admiración. A amizade.
Esta cronoloxía escribe un tempo de urxencias, un desexo omnipresente que colapsa as vías respiratorias, que fai enmudecer, que tenta rexistrar a contención e a inminencia, o silencio máis severo pero tamén o máis locuaz. O desexo da palabra, do poema, do outro, de ser. Neste poemario o eu poético admira o pantelro, quere facerse consciente da extraordinaria enxeñería da trampa antes de.
O venres 31 de maio, ás 20:30, nun acto sinxelo e emocionante, entregáronme na Casa de Cultura de Carral o premio do XVI Certame de Poesía por Cronoloxía da urxencia.
Alí con Francisco Fernández Naval que lle adicou unhas fermosísimas palabras ao poemario, con José Luis Fernández Mouriño, Anxo Lorenzo, Miguel Anxo Fernán Vello e Roi Vidal, gañador do ano pasado e que presentaba o seu poemario Teatro, léndonos algúns textos e deixándonos con ganas de máis.Entre o público Mercedes Queixas, membro do xurado.
Tamén eu lin algúns poemas, e falei da honra que supón que Espiral Maior publique o poemario, da honra que é recibir este premio. Agradecín as xenerosas palabras de Miguel Anxo, a súa amizade.
Foi unha noite fermosa. Cos meus.
O venres, entre a emoción e os amigos o acto de entrega.
O agradecimento infindo, sen fin, sen fin, aínda hoxe.
O premio relocía e case opacaba algunhas tardes de escrita, o cansazo, a incertidume, a obsesión.
Quero compartir o premio e a confección deste poemario cos avós dos meus fillos, que son fundamentais para que a procura sexa posíbel. Coa miña familia, cos meus.
Ti, que sostés os meus pulsos cada mañá, cada noite.
Tamén cos poetas amigos e admirados que me achegaron as súas lecturas, axudando a obxectivar o traballo.
E por suposto con tódolos amigos que estaban aí, compartindo alento.
Será este venres, 31 de Maio ás 20:30, na Casa do Concello de Carral. Alí a entrega do premio polo poemario Cronoloxía da urxencia e a presentación do libro Teatro, de Roi Vidal, gañador da edición pasada.
Quedades tod@s convidad@s!!
Invitación Acto Certame Poesía Concello de Carral
Filed under: Cronoloxía da urxencia
Aquí vos deixo a entrevista (Min.39:40) que Xiana Arias me fixo o pasado 23 de maio para o Diario Cultural sobre Cronoloxía da urxencia.
Un pracer.
Esta é a entrevista que me fixo Carme Vidal onte á tarde para o Sermos Galiza. Foron máis ou menos as miñas palabras.
Atrévome a indicar que na segunda pregunta onde pon “alento” é “sen alento”. Os que me coñecen saben que esa expresión, ademáis de ser verso, é emblema para min, e non podo renunciar a ela.
Agradecida a Carme Vidal pola conversa.
Sucos: blog de Dores Tembrás 