Fique como recordatorio que mañá domingo, primeiro de agosto, ás 13:00 en O’ delito (Tabares, 1, Coruña) estaremos Antía Otero e mais eu cos nosos versos.
Vémonos alí!!!
Aínda que xa o anunciou o querido Francisco Castro no seu blog, eu tamén quero deixar constancia do feliz que me fai presentar a súa novela O segredo de Marco Polo o vindeiro luns 2 ás 20:00 na Feira do Libro da Coruña. No acto participarán Victor Freixanes, o autor e eu.
Problemas severos para escoller que dicir na presentación; despois dunha lectura atenta os post-it amoreándose nas páxinas, e tanto detalle interesante para contar o luns… Palabras chave: Venecia, S. XIII, Marco Polo, Marco, Principessa Naia, LIBERDADE, FASCINIO, AMOR.
Prometo revelar algunhas fosforescias desta recomendadísima novela o luns á tardiña.
Anuncio: non sei como vou escreber todo o que ven a seguir. Vai ser caótico, iso seguro. E ademáis inclúe unha confesión. Están a tempo de deixar de ler.
Lín hai días Cultivos Transxénicos de Carlos Negro. Rendida a ese funeral do agro, á autopsia máis precisa e efectiva, por desafectada, que se poda concebir. BRUTAL. Carlos Negro, para min o autor de Héleris e co-autor de Abro a xanela e respiro o aire fresco da fin do mundo. Agora con estes cultivos que me esfarelaban as mans, o libro queimando as xemas na noite, a porca terra, que me levaba de novo a Berger. Berger.
Dixeno na casa, anuncieno a modo de esquela: acabo de ler a sentencia de morte da terra, esa que no pouso. Gustaríame ser máis precisa, atopar a palabra que se me nega, intúo que ten que ver cos tempos verbais, non é unha sentencia de morte exactamente, é máis ca iso, unha das palabras que se me ocorre é responso, pero claro, están as connotacións relixiosas que non se axustan, e agora que a escrebo síntoa lonxe do que quero dicir. É unha acta: aquí reunidos, o autor, a terra, e ti lector imos dar comezo á relación de feitos, estertores dun tempo que se esvae, que fenece, ou feneceu xa?
Si, claro, vénme á mente aquel post no que citaba uns versos extraordinarios de Xavier Seoane morreron os arados pero quedan os sucos. E volvo a sentir o mesmo que daquela e eu atrás, entre os sucos, apañando nas patacas, fechando o funeral.
Bernhard e a súa Extinción. MAGNÍFICO. Demoledor. Chego a el da man de Lois Pereiro, e aquela entrevista ecoando aínda. 500 páxinas sen un só punto e a parte, e vou nas cen primeiras. Esta obra é unha crítica feroz á familia, pero que se fai a través de Wolfsegg, unha sorte de pazo-explotación agraria que o protagonista critica, non sen certo fundamento, e que me fire en cada páxina.
Esta é a situación:
Por unha banda o poemario de Negro que me fai sentir traidora, covarde, eu que escribín o pouso, a terra, a modo de cuadrícula con cheiro a marmelo e fume. Porque eu tamén abandonei esa terra (podería ter escrito o poemario sen tela medio deixado? E acto seguido a eterna discusión: vivir/escribir??). Eu case non munxín as vacas, eu apenas a desnatadora. Nena da terra a tempo parcial, e sen embargo só aí me recoñezo, só aí son. Pero agora na urbe. O índice acusador sobre min.
Por outra banda Bernhard que me enfronta á terra a través do refinamento da sociedade e o progreso, opoñendo a adicación ao agro coa sofisticación do pensamento: Goethe/monte bibliotecas/explotación agraria. E preséntaos imcopatíbeis na hipérbole máis extraordinaria e brillante que se poida imaxinar.
Síntome aí, entre medias, lendo a Goethe ou o VOGUE, aprendendo a podar, padecendo as sequías ou as pestes e lendo o Ulises.
Eu, semente híbrida, uva sen pebidas, cultivo transxénico. E non sei se esta consciencia me desculpa de algo ou fai a esgazadura máis fonda.
Unha palabra asaltoume hai pouco: “rururbanos” e antes de saber o que significa, penso se eu…
Sen dereito a depositar as esperanzas no primoxénito, porque Os camiños da vida xa non, e aínda así o tacto do ovo morno nas mans diminutas. E un trobón de versos, de liñas acusadoras, perforando a cabeza, o esterno.
Daquela permítanme a esperanza última: e o asfalto nevado de noces/a urbe colpasada de silvas/ coma n‘A Araucana, clorofila vencedor.
Transitan estes días pola Coruña algúns mariños imposíbeis de Gaultier que me deslumbran con esa estética tan estética, as listas brancoazuis, os corpos ofrecidos a sí mesmos, e algunha onda al agua.
Míroos coma recén sacados do anuncio do modisto. Fascinada analizo ese total look severo.
E mentres vou no coche penso que un post sobre isto é impensábel. E valoro as posibilidades:
haberá quen o interprete como o anuncio do meu gusto polos homes ben vestidos
haberá quen agarde unha reflexión final sobre a palabra, sobre a crise, sobre a lingua
haberá quen se decepcione coas liñas minimal, simplistas, se queren, do contido
E mentres escrebo isto desafíome na procura dun final deslumbrante, que lle dea a profundidade máis profunda ao post, que deixe pampos aos posíbeis decepcionados, que me reconcilie cos incrédulos, e sen embargo, quero prescindir de calquera parafernalia conceptual, tan necesaria outros días. (Tentacións de falar de Deleuze e o desexo. De porque os homes que vestían camisetas de raias me levaron a Jean Paul, de como o modisto crea toda unha atmósfera para un perfume ou unha prenda, facéndoo recoñecíbel no mundo enteiro. Gaultier apropiouse dun uniforme de traballo e elevouno á categoría de beleza.)
No fondo, só desexo que estean atentos e atopen os seus propios mariños de Gaultier, porque a beleza máis imposíbel pasa desapercibida a cotío, pero estes días asalta as rúas e desarma-paraliza os pensamentos máis elaborados.
Asistín estes días ao curso de verán organizado pola UDC e a CTNL: Traballando en lingua. Curso de verán sobre dinamización lingüística. Cando me fixeron o convite para participar cun relatorio vinme reflexionando sobre aspectos da normalización que antes non me plantexara. Algo tan básico como concluir que a normalización é intervención.
Impecábel a organización do curso con Goretti Sanmartín e Nel Vidal ao fronte dos equipos. E os/as cordinadores/cordinadoras das mesas de traballo, pendentes de cada detalle: David Cobas, Rosa Moreiras, Anxo Otero, Olga Patiño e Dores Sánchez. Un luxo.
Día 1:
Daniel Romero. Magnífico relatorio teórico centrando as problemáticas. A lucidez:
urxente non é igual a importante
demanda non é igual a necesidade
Xavier Campos. Abraiante capacidade de análise que permitiu abranguer despois dunha hora de palabras precisas unha parte importante da cartografía de política lingüística e política cultural. (Almorzo e entusiasmo compartidos)
Séchu Sende. Debuxos, poemas. O contador de historias que demostra o movimento camiñando: Implicación, Humor social, Socio-afectividade, Entorno Acolledor, Participación Institucional, Contundencia, Apropiación, Autoestima colectiva.
Ana Romaní. A radio (pero antes, con Goretti, rendida á súa poesía). Concisión e O Teatro Radiofónico na voz debullando o Premio: Fomentar a escrita de textos dramáticos para a radio. Facilitar outro medio para os textos. Contacto entre creación e radio.
Lucía Aldao María Lado. ESPECTACULARES. Alí na cadeira do final do día, aplaudíndolles, rindo. Poesía, poesía, poesía.
Día 2:
Táboa redonda da mañá:
María Yáñez. A rede e todos eses proxectos prodixiosos, imparábeis, xeniais. Se naceu é porque había unha necesidade. E o optimismo.
Mº Xosé Silvar. Valor etnicitario. Música e lingua. O seu valor social. Apreciacións marcando os lindes.
Lucía Aldao. A creación como verdade. A reflexión poética inserida no proceso normalizador. Emoción.
Táboa redonda da tarde:
Leonardo Fernández Campos. (Curiosidade infinda polos videos de Eu falo, pero nunca antes en persoa. E miro de esguello o seu caderno rebordante de boli bic, de notas, de frechas, de maiúsculas). Verdades a présas, as anecdótas que fan reaccionar. Un pracer escoitalo.
Marta Souto. Análise das actividades que se poden desenvolver dende a normalización. A transversalidade. A superación en propostas orixinais.
Santiago Prado. A antropoloxía, a análise de actividades realizadas no ámbito do rural. Novos procesos de formación da identidade. Encontro comunitario e a nova palabra que me deslumbra: RURURBANOS.
Eu. Os clubes de lectura e tódalas dúbidas que durante os dous días modifican o meu relatorio. A lingua, a palabra. As portas abertas, as por abrir.
Concerto Sés. Impresionante espectáculo. Unha posta en escea coidadísima, dende a entrada das cantantes do coro, ata a disposición dos músicos, 7? 8? E tódolos borsalinos. Para rematar erguéndonos das cadeiras entre aplausos afervoados. INMELLORÁBEL fin de festa.
Pero coma en tódolos encontros imposíbel non pensar nos novos coñecidos, compañeiros e compañeiras de xantar e cafés. Imposíbel non mencionar as descubertas que fixeron que me sentira case soberbia por contar con xente tan brillante ao servizo da lingua.
É o título da exposición de Jesús Núñez que se presenta mañá, 14 de xullo, no CIEC, en Betanzos. Unha carpeta con 18 gravados e 18 poemas dos escritores: Cairo Antelo, Yolanda Castaño, Alfonso Costa, Miguel Anxo Fernán-Vello, Francisco Fernández Naval, Miguel Mato, Manuel Patinha, Olga Patiño, Emma Pedreira, Anxeles Penas, Luz Pozo Garza, Gabriela Rodríguez, Xavier Seoane, Antón Sobral, Dores Tembrás, Xulio Valcárcel, Diana Varela e Eva Veiga.
A carpeta xa se presentou en Estampa 09, Madrid, e logo diso viaxou a Sassari, Cerdeña, onde segue exposta. O outro exemplar é o que agora poderá verse na sala de exposicións da Fundación do CIEC (Rúa do Castro, 2) ata o 31 deste mes.
E nas súas formas o monóculo infantil que detén o pestanexo.
Filed under: misc
San Cristovo. A casa familiar. As potas e os testos ateigando a cociña de leña. As bágoas con cebola, e o peixe co sal nas fontes, mentres a sopa, glub, glub. Subo os chanzos coa sopeira da tataravoa, Señor, que non me rompa a min, por favor…
E mentres se friten as patacas, os comensais na mesa coa empanada, póñome a moer o café, coma faría ela, e todo alí, como ben sabe Sándor Marai, nun remexido olfactivo único. Sen esquencer a pólvora, a herba segada de onte.
(Descubro no chinero, entre o pementón dóce, o zucre, algunhas pílulas e o Eko, unha fotocopia da crítica que lle fixo Eyré ao pouso. E cando abro a porta vexo a miña foto, en grande, fotocopiada. Déixoa alí, non hai mellor lugar.)
En días así gústame pararme no medio da voráxine de salsas e culleriñas para o café que non aparecen. Saio da casa, sento no hórreo, escoito aos convidados, as fiestras todas abertas, as conversas, e sei que leva sendo así por anos, por séculos. O calor calmo do medio día para mirar dende fóra, e saber que as pedras, que a couza.
Filed under: poesia
Hoxe no suplemento Culturas de La Voz de Galicia o especial sobre ela, e entre as verbas das poetas Luz Pozo, Marilar Aleixandre, Yolanda Castaño e Antía Otero, os meus zonchos.
os zonchos
en capa dura
tea verde
e no xogo infantil
rematar cada verso
ela
papiñas con leite
para que eu
torrexas con mel
e regresar á palabra
coma quen ten
cinco anos
e aínda non
para descubrir
a vangarda
escrita
entre os sucos
Levo uns días pensando nisto. O meu pequeno de dous anos está nun momento de fascinio coa pintura. Mamá queo pintar, collo un papel, si? Colores, vale?. Acuaguelas, pinturas, si mamá, si? E pinta e pinta, e fai caracois e vermes sobre todo.
Hai algo máis dunha semana na Tate Britain, el no seu carro, papel e cores en man, garabateando, feliz, alí no medio da colección de Turner.
Hai arredor dun mes que asistín ao III Encontro de pintores e poetas que se celebra en Culleredo anualmente. O reto era que os poetas pintasemos algo. Paralizada. Por que? Polo medo ao ridículo? Como pintar entre pintores?
A experiencia foi boísima porque me fixo preguntarme: en que momento perdemos a naturalidade para enfrontarnos a un papel e pintar? En que momento decidimos que o que pintamos non serve? En que momento somos conscientes do ridículo?
E alí, na Tate Britain, o cativo, serio, formal ponse a cantar ondiñas veñen… e sinto que el aínda non, que o ridiculo (rideo, risum, ridículo: aquilo do que se ri) aínda non.
Daquela agora volvo ás acuaguelas por el, e penso nos anos que fará que non pinto con elas, 23? 24? E volvo porque el me pide, mamá unha casa, faille a portaaaaaaaaaaaaaaaa, e agora un can (señor e como pinto eu un can, se non sei!!!) Pero da igual porque el ve un can onde só hai un mamarracho, velaí o ridiculo de quen xulga, na palabra: mamarracho. El non concibe que a súa nai non saiba pintar. El espera de min a naturalidade coa que el enche papeis (fascinada no momento en que da o debuxo por rematado e comeza outro, como decidirá iso?)
E mamá pinta, volve pintar, porque el non a fai sentir ridícula.
Sucos: blog de Dores Tembrás 