Será o venres 30 de novembro, da man de Gonzalo Vázquez. Baixo o título: Das que me fan herdeira. Un pracer para min.
Só uns apuntamentos entrecortados da homenaxe a Eusebio Lorenzo Baleirón, onte 17 de novembro de 2012 na súa casa natal.
Estar baixo a lata, camiñar a pedra, penetrar no espazo, a cancela que se abre e se fecha. Apertar a Manuel. Pode que a insistencia da choiva, pode que a música.
Foron as palabras dos amigos e veciños máis queridos, lembrándoo, celebrándoo. Pero tamén a humildade agradecida na mirada da nai. Aleccionadora. O respeto que se ofrenda en semicírculo, a placa.
Baixo o paraugas miraba o ciclamen da fiestra. Pensaba ao poeta, alí, nos seráns de inverno, a mesma choiva, a palabra que por fin se cerca.
Teríame sentado nos chanzos, contigo, teríache preguntado polos versos ou flores que che medraban entre os dedos.
Abrumadora a calidez da familia, o seu fogar, amparándonos do dioivo de versos na boca de Carlos Negro. O ar suspenso nos ollos de Manuel Lorenzo Baleirón. O silencio a se iluminar polas terras de Iria, entre as hedras, para que o verbo.
Entalada, a emoción desfechando a mañá. Inesquecíbel.
Levo así semanas. A ponencia para Paris. Había de regresar á estantería Pizarnik, unha ducia de arquivadores A-Z e andeis de libros compoñen o meu universo poético sobre a arxentina. Alí todo o traballo para a tese. Daquela, pánico a que lle pasara algo ao meu arquivo, pensaba, poden rir, nunha caixa forte, nun lugar no que nin a auga, nin o lume. Pánico a que anos de traballo, a que aquelas fotocopias chegadas de tódalas partes do mundo, se esvaeceran. Penso naquilo e véxome algo máis nova, as horas na cadeira, fisioterapia para a boneca, o abafo máis inexplicábel, a empatía máis fonda. E non era unha moza tan impresionábel ou si?
Regreso dende hai semanas a este arquivo. Os apuntamentos nas marxes, as frechas, os suliñados, as distintas tintas que marcan épocas tamén distintas, ningún debuxo. A caligrafía máis coidada. Centos de fichas en cartóns raiados. O método. A reverencia máis rigorosa polo método, ata a obsesión. Descubrir que a obsesión é o que nos salva.
Todo, todo para chegar ao volume azulnoite de capas duras, cosido por un artesán en Santiago, as letras douradas: La obra poética de Alejandra Pizarnik. Arquitectura de un desencuentro.
Volvín ao arquivo unha tarde deste novembro e tódolos clips enferruxados. Despois de case cinco anos pensei que non pasaría absolutamente nada se todo o andel desaparecera. Lembrei aquela teima da caixa forte. Rin. Sentín algo de lástima por aquela investigadora exhausta nos derradeiros meses.
Ferruxe nos ósos. Pero de súpeto un papeliño, unha fosforescencia que se desprende dalgún dos arquivadores, e un verso, a rapaza de cabelo longo con 20 anos reaparece, enérxica, acompáñaa un vendaval, a conmoción intacta da hora en que lin a Pizarnik por vez primeira. Cando non sabía da fondura do pozo, da espreita esgotadora na palabra.
Cada paso.
Destino: PARIS.
Sucos: blog de Dores Tembrás 