Filed under: misc
Sempre estou a dicir que un día escribirei un post sobre as pequenas cousas que me fan feliz. Mais que pequenas, cotiás. Esas que poden pasar desapercibidas. Das que poderíamos esquencernos se nos preguntasen pola FELICIDADE.
Pero hoxe erguínme pensando nelas. E reparei no feliz que me fixo o último filme de Jeunet, a lectura de Suite Francesa, de Nemirovsky, a felicitación coa que non contaba e chegou, o cd de La casa azul que non me canso de poñer. Pero tamén esa canción marabillosa de Coque Malla, Berlín, sempre Berlín, coma no último poema que lle estou a escribir a Lois Pereiro para unha homenaxe.
Pensei nunha conversa recente sobre estilográficas vintage e tintas, cómplice. Ese libro delicioso de Papiers Fantaisie, no que aparecen envoltorios de xabróns franceses do s. XVIII. Esa confidencia inesperada en praia Bávaro. Nos últimos moldes para galletas. Na descuberta da estética de “Mad Men”. Escrebo isto e penso que podería clasificar en apartados: libros, música, filmes, obxectos, conversas-encontros, outros.
Si, podería falar da emoción estética (merece post aparte), da súa potencia atroz cando nos alcanza, de como quero fixar eses instantes. Non me canso de redescubrir o xenio de Jeunet, as expectativas con Haneke, ou o que sentín ao escoitar a Rivas na homenaxe aos represaliados, na historia que aquel home me agasallou (sobre a sarna, o xofre, o aceite, e as escolas republicanas), na última sesión do meu obradoiro, na palabra que aínda non che dixen, pero que está…
Falaba hai uns días da escrita como terapia nunhas xornadas de Lingua e Usos que organiza a Universidade. Foi un encontro interesante. Compartía mesa con Goretti Sanmartín e con Ánxel Vázquez de la Cruz, autor desa obra revelación que é Luz de Tebra (que recomendo con efusión).
Nun momento da conversa saiu o tema do respecto pola poesía. E un dos asistentes, interesado pola cuestión, escribiume preguntándome que pensaba sobre iso.
E sempre a oportunidade de reflexionar sobre a poesía e o poético. Argallei esa mañá unha resposta que anunciaba horas de axexar na palabra. Así foi. Respecto. E a procura no diccionario precisa a intuición na resposta que lle daba ao asistente e que se plantexaba nestes termos:
Coido que ese respecto pola poesía é algo que moitos herdamos, sen xustificación ou con ela. Atreveríame a dicir que case inherente ao estatus deste xénero é esa distancia que moitos interpoñen co verso.
Pero mira, velaí está, respecto-distancia. Non é o mesmo aínda que o
pareza.
A poesía, achégome a ela coma á forma sacra da palabra, unha vía de acceso ao sublime.
Pero hai outras formas de distancia indesexábeis: medo, desleixo, abandono.
Hai moitos xeitos de achegarse á poesía, e todos, todos, comezamos por un camiño de intuicións, máis ou menos emocional, máis ou menos intelectual.
Interésame a conmoción, a amósega inevitábel cando experimentamos o poético. Por iso o sacro, a necesidade de preservalo, de honralo.
Máis ou menos isto escribía no mail desta mañá. Recoñezo agora certa vaguidade, falta de profundización.
E na noite volvo ao diccionario da RAG e aí está:
Respecto: Actitude ou sentimento que fai que sexa tratada con consideración unha persoa ou cousa.
Respecto: Sentimento de inquietude que se experimenta ante algo perigoso.
Ás veces, nos obradoiros o que me atopo é unha mestura das dúas, con predominancia da segunda.Temor do que non se sabe, do que non se entende, máis que considerar a poesía perigosa, o que hai é a sensación de inaccesibilidade, de entelecheia abstracta destinada só a lectores experimentados.
Inevitábel a cuestión: Quen se encargou de que esa idea calase tan fondo? Quizáis unha concepción reduccionista e elitista do xénero, tamén o intento dende a educación de abordar a literatura case exclusivamente como comentario de texto. Onde queda a pulsión?
E as preguntas que se repiten:
Que significa? Que quere dicir con isto? Non entendo nada.
Atallalas con estoutras:
Que che fai sentir? Que che produce? Gústache?
Nalgún momento a atención pola emoción estética perdeuse-desviouse en favor dunha comprensión máis intelectual da poesía.
Por suposto, é o contacto da pulsión e a fondura intelectual a que fai estalar en fractais o encontro poético.
Precisamente de aí provén o respecto, a consideración inevitábel da poesía e non á inversa.
Pero se alguén quere achegarse á poesía e me pregunta, téñoo claro: é unha cuestión de sensibilidade, primeiro sempre a intuición.
Sucos: blog de Dores Tembrás 