Onte publicaron na versión en papel do semanario Sermos Galiza un artigo meu. Aquí queda:
A trampa
Debeu ser iso o que me seduciu. Descubrir que se trataba dunha trampa. Que baixo a emoción e o pracer que provocaban determinadas obras literarias se agochaba o artefacto. Internarme, durante anos, descubrir as poleas, a exactitude do mecanismo. Pode que só despois, caese rendida ante o axexo obstinado, a demora na esculca indiscreta, a urxencia do sen sen alento poético.
Como escritora confórmome con merodear a palabra, todo vale na procura do encontro. Penso se o esforzo por acceder ás lindes da linguaxe, non insiste nesa necesidade de precisión para que aconteza o milagre comunicativo, a comuñón. Falo de comuñón cando escritor e lector beben da mesma man en cunca, non a mesma auga, iso é imposíbel. Sabémolo. Conformámonos.
Como non precipitarse na tentativa de diseccionar a complexidade da trampa? O fascinio primeiro e traidor. Regresan as palabras de Octavio Paz sobre as técnicas do poema. Si, pode que nazan e morran con cada texto. Pero, como el di, pensar que a literatura se reduce a iso sería torpe. Daquela? Daquela a carón do artefacto o MISTERIO. Iso indicíbel que fai que o poema sexa implacábel, que nos acurrale, que nos venza.
Pero o misterio non consinte disección, só admiradores perplexos.
Anos despois creo que o que determina o “éxito” do poema é xusto aquilo sobre o que o escritor carece de control, por moi despiadado que sexa o noso intento de aprehender o misterio, iso inefábel é, precisamente, o que marca a diferenza entre calquera texto e O Poema.
Foi antes do nadal. E agardaba polos seus versos para facer o post. Pero despois de ler as palabras que lle adica ao obradoiro POESÍA+GRAFFITI a rapazada do CPI Alcalde Xosé Pichel non había alternativa. Porque a emoción. O agradecimento.
Penso nesa xornada e a entusiasmo de volta. Primeiro cos maiores, espertando á palabra a golpe de grafiti. Despois os peizoques de entre 3 e 7 anos. Algúns con gorro de noel incluido. Tiñades que velos, coas súas mans en alto para un tatoo de peizoque. Compartir un breve recreo con algúns dos docentes, falar da rapazada, do que si e do que non. As sinaturas infindas. O recendo a flocos de millo. Sentir o entusiasmo dos profesionais da escola pública de primeirísima man.
Rematar a mañá, de novo cos maiores, as súas palabras, que me fascinan, e que agradezo. Sigo a agardar polos versos froito daquela xornada marabillosa.
Os encontros non sempre funcionan como desexamos, e outras veces simplemente superan calquera expectativa. A calidez, o mimo que se puxo para recibirme, para escoitarme.
Para iso, si que son eu a que non ten palabras.
Desexando voltar.
Sucos: blog de Dores Tembrás 