Abrimos grupo novo en Apiario. Será os luns 19:00-21:00. De misterio e técnicas.
E nesta ocasión traballaremos a literatura dende a poesía e a prosa. Emoción e mensaxe. Todo para adentrarnos na trampa, para descubrir o motor do texto. Un dos obxectivos é analizar o estrañamento que ten lugar cando un poema ou unha prosa nos toca. Traballar dende o íntimo ao universal. Percorrer os grandes tópicos, achegarnos ás palabras da tribo. Procurar as chispas metálicas que desprenden o contacto de determinadas palabras e analizar o traballo de grandes escritores universais (Cortázar, Marai, Müller, Pizarnik, Valente, Paz…) co fin de fascinarnos e tentar acceder ao mecanismo do poema e a maquinaria do texto.
Queres escribir? Buscas un espazo onde compartir a túa escrita e adquirir novas técnicas? Queres saber máis do programa? Se tés algunha dúbida ou comentario: info@apiario.eu
O luns 12 de xaneiro xornada de portas abertas.
Sempre o ecoar daquel primeiro encontro, na primavera, as cereixas, mentres ía no tren. E agora no outono, Jacqueline e Alfredo tiñan reservados para min dous grupos fantásticos cos que traballar a poesía.
E sempre a admiración polos docentes que sementan con gran sensibilidade o entusiasmo pola palabra.
Na mañá: Un grupo de rapaces e rapazas mozos, atentísimos, construindo novos conceptos de poesía e poético. Quedo á espera dos seus poemas. Despois do moito que traballamos a poesía e a tradución. É posíbel? Entre Octavio Paz e Robert Frost. Entre Ezra Pound e Nabokov.A que se enfronta un traductor?Convírtese o tradutor en poeta? Mergullarnos na vida e obra completa do autor fai que a tradución sexa mellor?
Entre o inglés e o galego apareceron os poemas da cronoloxía. O traballo coa palabra. A atención. O silencio que tanto agradecín.
E aquí algunhas das súas palabras:
Un cárcere de madeira
co chan acolchado
Un pranto lixeiro
trae un sabor doce a miña boca
Xoguete insustituible
compañeiro nas horas de sono
Unha amizade efémera, un cambio.
Unha promesa…
Baixo a escaleira decidido, chega a entrega…
O fin dunha etapa de sabores brandos e doces
gravados na memoria.
E abro o caixón…e alí está…
Intacto, quedo…
Compañeiro leal dun meniño xa medrado.
Beni Suárez
—
La caja de los olores
Mi abuela paterna se llamaba Elena, por ella yo también me llamo así. Ella era ciega, fue perdiendo la vista poco a poco, por eso ni a mí ni a mis hermanos nos llegó a conocer. Cuando llegábamos corriendo a su casa, era capaz de conocernos por nuestra forma de movernos, o por la forma que teníamos de entrar.
Recuerdo que siempre me decía una rima:
“Tres eran tres las hijas de Elena, tres eran tres y ninguna era buena”
Y en efecto con el paso de los años tuve tres hijas…
Cuando ella murió, mi madre me dio una caja con unos objetos personales que le habían pertenecido. Alba, mi hija mayor, que había conocido a mi abuela, estaba conmigo cuando abrimos la caja y no sabéis lo que había dentro de aquella caja, todos los recuerdos de mi abuela que aparecieron en forma de olores, su propia esencia, su aroma, su recuerdo…las dos nos quedamos calladas, nos trajo su presencia y su recuerdo volvió a nosotras gracias a la caja de los olores.
Elena Iglesias
–
January 6 in Catalonia
The happiest day for a child
A big parcel
The twinkle in my mother’s eyes
Oh! At last!
My bike with the little basket
for my little bunny
First and only gift from my father
The bike breaks
The relationship also.
I will always think of him
When I remember
My pink BH
Rosa María Fernández
–
Photos
Memories
of beautiful moments
The family
The union
Much happiness.
The smiles each year
Christmas
the family meets
The laughter
The happiness.
Llulitmar Vidal
–
Through the glass
all this snow.
The sound of carols
coming from the TV
creates a homey atmosphere
full of congratulations
and unexpected guests,
who build the mountain of gifts
under the tree.
My mother coming and going
cooking non stop.
There, that night, I know
that I will not sleep
thinking about the gifts.
And that’s when I realize
I never want to grow.
Gerson Jiménez
–
That broomstick
2nd April 2000
A sad day for me
For my body.
I leave school
My adoptive parents
Pick me up
Lock me in my room
Till 10 pm
I do my homework
And go to sleep
I have nothing
But my bed
My window
And desk
They argue
And wake me up
And ask for the homework
That is all wrong
They break that broomstick
On my limbs
Next day I am swollen
With bruises
I tell the teachers
I fell off my scooter
They take me to hospital
Long testing
A year and a half
Hoping for
Another family
José Manuel Fernandes
—
I remember playing bottle caps
With my friends near the house
We get together and laugh
Everyone is fab
We share a childhood
Full of games and entertainment
Outside a shop where the family
Come together to hang out
We have animals
Like a dog and a cat
It is always bright
As the sun and the stars at night
And the most beautiful young lady
Who is that?
Answer key: My Mum
Roselvi Bautista
—
My collection of prints
I had hundreds of prints
I remember those afternoons
In the park with my friends
And my cousin Luis
We played
And collected prints.
Now I remember with love
These things of my childhood
They were very important for me
When I was a child
Hannel Steve Tonusco C.
–
(Always remember to drive carefully and respect speed limits, the lives of others and your own life)
I love my car, when I see it my heart cares
When I start the engine, my heart jumps
When I touch the wheel, my heart jumps harder
When I drive it, my heart falls in love
When the wind touches my face, my heart feels
I love my car, from the first time I saw it
When I’m at speed, my heart feels happiness
I love my car, it’s all that my heart cares
I’m eighteen
Saber Mrabet
—
23 July in A Guarda
Playing beach paddle
With my brother
That afternoon
The incredible 40 degrees
Cheer us up
Nine years playing already
I love paddles
Andrés Feijoo
—
My Grandparents’ House
I remember my grandparents’ house in Brazil, an old house that belonged to my grandfather, who was a bricklayer.
With a wood stove, an orchard with vegetables and some fruit trees.
They also had a cage with several birds, apart from other animals.
For me this was very special, with all the food that they had there, which was very rich.
Rodrigo Alonso Ribeiro
–
A long, long afternoon
When the night never comes
Me a little boy
When the years were not many
Empty railway bridges
And nothing to do
Nobody waits for me
And the sun still on hold
Gino Blanco
–
My father’s dressing gown.
Last refuge
Worn out pieces of garnet
Cherishing memories.
Sleeplessness wrap
In the handless pockets.
Invisible fingers of past
Waving his handkerchief
But not to say good bye
When the train of oblivion passes
In the crackling fire
Of my Dad I remember
Him playing his old lute
All singing by the fireplace
At Christmas.
The man was an invincible giant
For his unconditional love
As in the feverish nights
Arriving with his remedies
To cure infant illnesses.
Because he was
The tree and the house
That the children drew
With the language of dreams
Now the tree is still there
Imperturbable
Bowed
As before his departure.
And the dressing gown
Uninhabited
Hoping to recover
The past form
The missed tissue
And touch
Hilda Couto Serantes
—
That joy and excitement!
Forbidden relax
That satisfied me all day
Playing with my friends
In the neighbourhood
Sweat, sweat
And the drops down my forehead
But joy
Climb up and down
Pick up, step
I feel good.
In the end
A cool soda at home
The prize
Of my dear mother
Happily waiting for me
With her well deserved
Slipper
And well,
I was saying,
Climb up and down
Nothing happened
The next day
Back to forbidden relax
The drops of joy
Down my forehead
Slendy Marcela Tavera
–
Sitting on her chair
Next to the fire of the kitchen
The grandmother
Sees in her mind
The past of her life.
She tells the small children
Who listen with attention
The meaning of her past
Ana María Quintáns
—
My Polar Bear
I had got a polar bear
He was always on my bed
He was always in my dreams.
I don’t know where he is now
But he is always in my heart.
When I remember him
I remember my family,
Those happy Christmas,
I remember my childhood.
Yago Reza
—
My interactive Doll
It’s not llike the others.
This is unique and beautiful for any princess.
She emits pleasant sounds.
My father gave it to me.
She’s my Baby Anabell.
She’s funny to play with.
If you give her the bottle, she burps.
If you give her the pacifier, she moves her lips.
She laughs, she cries
At the sound of the rattle, she babbles.
And in a while, she closes her eyes
And sleeps.
Alba Morais Da Fonte
The Meadows
On the way home
I went barefoot through the meadows.
I liked running among cows.
It was a happy childhood
climbing trees,
eating mangoes
and tangerines.
One catastrophic day
bad men came
and we had to leave
our trees
our cows
our meadows
and thus
my happy childhood.
Claudia Martínez
Na tarde: Un grupo de persoas entregadas á memoria. Ás palabras que tenden fíos entre nós e os obxectos. O recordo que no proceso se fai literatura. A emoción, calibrala, compartila. Sentir sempre o privilexio de quen deposita a historia persoal en nós. E despois escoller as palabras. Miralas de perto, atender á súa música.
Isto é poesía? É.
Con cada obradoiro confirmo que o contacto coa poesía, chegue á altura que chegue, pode ter un valor definitivo na vida das persoas. Dende os que nunca leron un poema ata os que escriben sonetos. Alí, na aula da tarde todo era posíbel. Dende fiar o liño ata os reloxos que aparecen na casa como cans ou gatos. O tempo. O código.
De volta, ademáis da tarta do San Martiño, trouxen un feixe de experiencias e palabras como cicatrices. Os nomes de poetas queridos ficaron no na aula do segundo andar. Velaiquí algúns dos versos.
Tan agradecida e feliz pola xornada intensa e irrepetíbel. Sempre voltar.
Comezarán o 16 de xaneiro, en colaboración con //AFUNDACIÓN. Serán tódolos venres de 18:00 a 20:30. Deixovos a seguir toda a info e por suposto podedes consultar o resto da oferta de formación de APIARIO aquí.
DE MISTERIO E TÉCNICAS (16-1-2015/ 6-2-2015)
Este obradoiro está dirixido a todo aquel que queira achegarse ao acontecer poético. Podemos domésticar a linguaxe? A súa estrutura? Pódese penetrar no sórdido, na emoción do sórdido, e calibrar os lindes ata os que podemos levar a imaxe?
Que é a beleza? Unha ilusión óptica? Unha actitude? Dúas palabras que firen?
Que pasa no poema? Que é o que nos importa no poema? Canta atención lle prestamos ao sen alento?
Sabemos cortar os versos? A medida? O ritmo?
Sabemos ler?
E o silencio? En que medida é posíbel producir o silencio no poema?
Ferramentas. Aprenderemos ferramentas para construir o texto. Pero sobre todo, e dígoo a modo de advertencia, a deriva será o pilar da aprendizaxe, demorarémonos en calquera concepto, calquera, que alumee a nosa achega ao poético.
Esta é a proposta.
E sempre a esixencia á palabra, o escrutinio ao que sometemos o poema.
Así visitaremos algúns poetas da literatura universal, e en particular da literatura galega, que han de sinalar, subliñar, para admirarnos.
Escribamos.
Aquí o programa completo.
ESCRITA CREATIVA. AS TÉCNICAS D*S GRANDES AUTOR*S (13-2-2015/ 6-3-2015)
E xusto despois seguiremos cun curso de Escrita Creativa. A proposta deste obradoiro tenta abordar a escrita creativa dende os mestres. Así apoiaremonos na análise dos mecanismos que algúns autores empregan maxistralmente nas súas obras, co obxectivo de penetrar e descubrir as súas ferramentas. O que nos interesa é fixar aquelas técnicas que servirán de guía para a propia escrita.
Organizado en catro bloques, o traballo coa palabra irá da man de Julio Cortázar dende a concepción da trama, internándonos no proceso do misterio xunto co manexo da tensión e a distensión. Despois deterémonos con Sandor Marai na construción das personaxes, as posibilidades que se abren no retrato profundo, e esa procura da unicidade, da personaxe xenuina que trascende a propia obra. A seguir traballaremos con Herta Müller e o estilo único que fai recoñecíble a voz da autora. E fecharemos cunha das voces máis potentes do panorama galego, Gonzalo Hermo, que servirá de modelo para mergullarnos na precisión e a arquitectura do poema.
Aquí o programa completo.
Filed under: Cronoloxía da urxencia
E de súpeto atopar esta recensión na voz de Chus Nogueira. As complicidades, a estética, o adelgazamento. Seis minutos para ouvir.
Agradecida.
Filed under: Cronoloxía da urxencia
A mensaxe chegaba na mañá cedo. Podería pensar que despois de ter pasado polas críticas do pouso xa estaría afeita. Pero non, coido que unha nunca se afai a ler as achegas dos demáis sobre a obra propia.
Tiven que coller o coche, porque en dous km á redonda non había ningún quiosco. E mentres conducía pensaba en tódalas posibilidades, na ansia, na responsabilidade de dar a ler unha obra. No complexo proceso de recepción.
Merquei o xornal e sentei ao pé da caseta, na praia, a ler.
Mentres atropelaba palabras, sentínme moi afortunada pola minuciosa lectura de Armando Requeixo, por revelar tanto e entregarse a esta Arquitectura da mudez sen reservas.
Que sorte repetir hoxe como daquela: Moi agradecida.
Filed under: Cronoloxía da urxencia
Foi un pracer a conversa con Tino (arredor do minuto 12) sobre o novo poemario.
Agradecida
Primeiro foron os mais pequenos, que me tiñan reservadas un lote de sorpresas.Traballar na biblioteca. Levar o peizoque, as palabras que el adoita comer. Pero desta volta as nenas e nenos prepararan un bo feixe de tarxetas con palabras e debuxos para este paxariño rebuldeiro: FARO, XARDÍN, GUEPARDO, ROSA, LÚA, RELOXO, FROITAS, XEO…
O alumnado de primeiro de primaria non so sabía as estrofas, os animais, as palabras máis difícís se non que tiñan preparada unha entrevista chea de preguntas marabillosas e dificilísimas relacionadas co conto e comigo.
Gustaríame, entre todos, agradecerlle o entusiasmo a Fernando, que traia o peizoque pegado ao peito.
Para rematar fixeronme entrega dun libro de artista feito polos pequenos e pequenas que fala de min, dos libros que levo escritos e ademáis cheo de ilustracións para o conto. Foi o mellor agasallo! Conmoveume profundamente e quero agradecer todo o traballo que fixeron as mestras para que o encontro ademáis de desenvolverse con éxito, fose máxico.
Por outra banda os rapaces de 1º da ESO traballaron con grafiti+poesía, nun encontro entretido, cheo de análises interesantes sobre as imaxes e os versos. Quero agradecer a atención e o entregados que estaban no encontro. Velaiquí algúns dos froitos:
sorí de cores.
Sofía Seoane.1º B
Teño medo de ti
e medo sen ti.
Sergio Paules. 1º B
Eu necesito o meu corazón para vivir
pero o que máis necesito es ti,
ti es quen o fai latir.
Marta Pose. 1º B
Na cama dórmese,
ao teu lado sóñase.
Rubén Castro. 1º B
Ahí donde estás tú,
lejos de donde estoy yo.
Lucía Vázquez. 1º B
Gustaríame volta anos atrás,
no anos em que todo eran sorrisos.
tempos de felicidade e amizade
que quedaran nos meus pequenos recordos.
Andrea Solís. 1º A
A casa onde eu nacín,
a casa onde crecín.
É a casa que eu quero,
é a casa que eu desexo.
Paula Pérez. 1º A
A figueira é máxica
talvez teña un bo figo
ou un malo.
Pero todos teñen un recordo
moi doado ou traicioneiro
que cando menos o esperas
máis axiña chega.
Laura Martínez. 1º A
Voltar ao CPI Cruz do Sar ten sempre moito de infancia, de recoñecerme no recreo daquel patio, no camiño á aula. Levo anos indo, primeiro convidada pola Alcaldesa Alejandra Pérez para presentar O pouso do fume e O peizoque Roque, e nesta ocasión convidada polo propio centro. Eu quero recoñecer a labor da escola pública, o esforzo dun equipo docente, que moi á contra de desfalecer segue imprimindo ilusión e profesionalidade día a día. Alumno a alumno.
Sempre voltar!
Filed under: Cronoloxía da urxencia
Non sei en que momento as plumas, tódalas plumas.
E a caligrafía, un ecoarse de tintas.
E o bon facer de Juan Lesta e Belén Montero de Esferobite, que non só se encargaron de montaxe e posprodución. Se non das conversas sobre instantáneas, sobre o silencio e o que debía estar sen verse.
O reto de procurar imaxes que trasladasen palabras e carencia. Ou silencios e desexo. A milleiros de km.
Apenas o lampo. Un fulgor no que a demora.
Benxamín Otero foi o responsábel de compoñer esa peza de piano que alenta coa avelaíña. A súa maxia e toda a miña admiración. A amizade.
O convite. A organización impecábel: Antonio Reigosa, Francisco Piñeiro, Fran Bouso, César Morán e Armando Requeixo. A calidez do recibimento. Os amigos e amigas cos que compartir o encontro. Tódalas persoas que se involucraron en que onte fose un día de festa.
Resúltame tan emocionante como difícil falar da irmandade Leiras Pulpeiro, esa que conforman os integrantes do Grupo Literario Leiras Pulpeiro e que onte nos facía cómplices aos poetas que nos achegamos a Mondoñedo a celebrar a palabra. Dicía César Morán: Mondoñedo é poesía. Andar as rúas e chegar cabo das vinte voces que onte facían cadansúa ofrenda á terra de Cunqueiro.
Achegarnos ao medio día á feira cabalar e pensar no espazo de encontro que foron sempre as feiras. A ledicia infantil de ir topando con poetas amigos cos que deterse a conversar. Mirar como se ferran os cabalos. O oficio.
O paseo da mañá coas historias mínimas que se nos revelan grazas á memoria puntual de Armando Requeixo e César Morán. E nós escoitas atentos.
Eu non podía sospeitar que o Sr. Xulio, membro do grupo literario, nos abriría a súa casa, A casa da Penela, para convidarnos a xantar, como no día da festa grande. Ofrecéndonos o mellor, unha comida memorábel, mesa corrida con máis de cincuenta comensais.
Cando coñezo persoas coma o Sr.Xulio algo me reconcilia co mundo, palabras coma xenerosidade, sensibilidade, entusiasmo, irmandade. O respecto máis profundo. O agradecimento sempre insuficiente.
As palabras do Sr. Xulio ao remate. A humildade máis aleccionadora.
É probábel que cos tempos que corren esteamos afeitos a subvencións ou aportacións que chegan en forma de cheque. Pero comprobar que onte cada quen aportou do que tiña para xuntar a vinte poetas pareceume algo case sagrado. Dunha familiaridade que me conmoveu como non sei explicar.
Vou sinalar só dous detalles que contribuiron a isto. Toda a familia do Sr. Xulio traballou a reo para servir a mesa, traendo e levando, preguntando continuamente se faltaba algo. Cando pasei perto da cociña non puiden evitar lembrar, ao ver as potas, a festa do patrón na casa paterna.
A Pastelería Val de Brea agasallounos cun milfollas dos mellores que teño tomado para a sobremesa. E no momento no que o grupo de poetas, acompañados por un gran número de veciños, se achegou a recitar cabo do Cristo, perto da mesma pastelería, todos os traballadores , cos seus uniformes brancos sairon para afora a escoitar o recitado.
E de súpeto eu sentinme privilexiada ao ser unha das escollidas para vivir unha xornada feliz e intensa coma a de onte.
Os versos de Cunqueiro, Leiras Pulpeiro, Díaz Castro… dando voltas cos ollos fechos.
Algo extraordinario acontece nas terras de Mondoñedo.
Filed under: Obradoiros
Regresar. Regresar. Os lugares son as persoas que os habitan? Durante case corenta anos meu pai traballou na Universidade Laboral do Burgo.
Por iso esta visita era distinta. Chegar antes. Quedar no coche mirando pasar a xente.
O mural, tan outro ao da nenez. Non visitei moito a Laboral de nena, coido que non chega ao centenar de veces ao longo da miña vida. Pero lembro ficar tempo diante do mural, alí, hipnotizada coas cores. De cativa meu pai agasallárame unha revista co mural na capa. Acompañoume durante anos ata que se extraviou.
A Laboral, o cuarto escuro, a luz vermella, algúns grandes amigos e compañeiros de meu pai. Apelidos tatuados nas conversas de maiores diante da nena. O bolo e a chocolatina despois das gardas.
Meu pai.
Todo isto serviume de prólogo para falarlles dos lugares e traballalos en forma de constalecións. Deténdonos niso que os fai únicos, a exclusividade, o íntimo, o que deixamos de nós no espazo, o que nos ancora a el de forma máis ou menos fortuita, máis ou menos definitiva.
As aproximacións poéticas do alumnado amosaronme que os lugares son as persoas: a casa da bisavoa, o castelo, madrid, a árbore da infancia…
Tiven a sorte de que na biblioteca me agardara un grupo de rapazas e rapaces realmente fantástico, atentísimo, con moitos escritores, e un profesor que cultiva a paixón pola literatura. Podía pedirse máis? Falamos de poesía, de palabras grandes e pequenas, de pintadas, de amor e amizade, de encontro e perdas.
Apenas puiden agradecer a implicación naqueles traballos, o alto grao de exposición, as emocións ecoando na antiga capela. Sentir o privilexio de que compartían comigo algo valioso.
Agardo por aqueles versos.
Quero transmitirlles de novo o meu entusiasmo e agradecimento ao equipo da Biblioteca e ao Departamento de galego, en especial a Fernando Torreiro e Pedro Trashorras.
Inesquecíbeis xa aquelas xornadas, que foron moito máis que poesía e grafiti.
Sempre volver.