Sucos: blog de Dores Tembrás

Pensaba na mañá, que unha das cousas que máis me gusta(ba)n dos días de festa é que ao día seguinte podíamos almorzar tarta. É así dende que teño lembranza. Por iso o día da celebración non me apuro a comelo. Sei o que virá á mañá seguinte.

Así, entre pocillos, copas de licor, cinceiros, unha nena en pixama desfrutaba da torta, dos pasteis, dos restos doces. Quixen pensar no que significa esa atmósfera para min, as risas ecoando, certas cinéticas tatuadas no ar. Alí, sentada no banco da cociña, rememoro o que foi mirando para os globos desinflados, xusto na calma previa a fregar e recoller todo.

Isto levoume ao concepto de deshora. Na debilidade que sinto por el. Por iso as vésperas e os días despois.

De súpeto atravesou Dickens, esa escena de Great Expectations, un banquete de voda no xardín, cristalizado despois de cuarenta anos:

todo anegado de tul

as hedras

donas do cristal tallado

os paxaros

aniñando nas fontes

os noivos da tarta

descoloreados

a seda dos lazos

resgada

Canto deixamos de nós ao tocar os obxectos? A nena mira, suxeitando o prato de tarta na man, a disposición dos servizos na mesa, quen engurrou as servilletas, quen tirou o zucre por fóra, a quen lle caeu a culleriña, quen esfarelou unha das camelias do centro de mesa, quen deixou a copa de viño a medio beber, un corcho con palillos en forma de cabalo (que gardará na lata dos tesouros).

Pousa o prato, mira para fóra.

Nos ollos

manteis a clareo.