Filed under: petit trèsor
Hai uns anos que merco mimosas na Praza de Lugo. Sempre no mesmo posto. Vou alí na certeza de atopalas. Non as hai nin nas floristerías do meu bairro nin na praza das Conchiñas. A pasada semana falei disto coa rapaza do posto que mas vende. Díxome que se non fora por algunhas señoras maiores que llelas levan elas tampouco as terían, porque os distribuidores de flores non as traballan ao ser tan delicadas e durar tan pouco.
-Son señoras de aldea que van collelas ao monte. Iso e mailo verde nos traen. Non sei que faríamos sen elas.Unha delas xa non ven, ía moi maior.
-Pois non pode ser, non poden deixar de telas, é unha das flores máis fermosas que hai. E dicíallo mentres ela me envolvía unha boa ramallada delas.
Saín da praza. E foi cando comecei a notalo. As mulleres virábanse cara a min, algunhas sorríanme. Sentía as conversas atrás miña:
-Mira esas mimosas. Son preciosas.
-Y qué bien huelen, respostaba a compañeira.
Logo as nenas e nenos de mandilón a raias á saída da escola.
-Papá, como se llaman esas flores?
-Mira, mira, mira las flores que lleva esa chica.
(E podería poñer máis exemplos, na cafetería, no autobús, no paso de peóns…)
Despois fixen algo que miña nai me aprendeu a facer de nena. Fun á escola a recoller ao meu pequeno, e deille un ramiño para que llo agasallara á súa mestra. Nós facíamos iso, levabámoslle á mestra ramiños de flores dos balados, e no tempo das candeas un ramiño de mimosas. Foi fermoso ver as caras do pequeno e a mestra. A ilusión do primeiro ao ver o efecto que xeraba o agasallo na mestra que tanto quere. A expresión de sorpresa e agradecimento sinxelo na mestra, ao tempo que dicía:
-Son das miñas favoritas. E apertaba ao meu fillo contra si, como se lle devolvera un obxecto perdido e moi querido, un anaco de infancia. Eu de pequena…
Sentín o poder desas esferas marelas, fráxiles, nas faces coas que me cruzaba. Pensei no pouco afeita que está a cidade a estos asaltos da natureza. Pero tamén me decatei de canto agradecen a visión dun fragmento de beleza silvestre.
Hai na fotografía de Stéphane Lutier un ollo preciso, perfeccionista, implacábel.
Coñezo o seu traballo dende hai un par de anos, tiven a sorte de que me retratase (a foto do blog e da web é súa). Achegueime á súa obra da man do pintor Manuel Suárez, que foi quen mo presentou.
Hai uns días visitei “La geometría de la penitencia”, unha exposición que se presenta no COAG e que, baixo o leitmotif do cárcere da coruña, amosa a arquitectura do abandono, a ruina da prisión, a penitenciaría esfarelándose. Velaí a palabra: penitenciaría. (elevación de pálpebras, boca entreaberta, a descuberta, a conexión)
Son 25 fotografías en branco e negro (sempre en branco e negro), dunha fondura que conmove, nada afectada. Fóra dentro fóra. E as miñas visitas ao cárcere asáltanme na súa proposta. Recupero algunhas palabras, que veñen de lonxe, versos que aínda non, e que me levan a coller o caderno italiano do andel, a buscar as notas, a mirar os bosquexos infantís, as cartas da exposición de Coixet e Berger.
E non sei se as palabras se superpoñen ás imaxes ou viceversa.
Transcribo aquí as notas sobre unha das celas:
Sobre a mesa apuntamentos de galego: 17.3.18
O verbo declinado.
E noutra páxina exercicios de pronomes.
O nome escrito na parede a lápis: UXÍA
eu: O catre metálico, revestido de encaixe, os barrotes, o algodón. Coma tapar o sol co índice. Agochar a ferruxe, o medo, cos encaixes da infancia.
Le cadre métallique, revétu de dentelle, les barreaux, le coton. C’est comme cacher le soleil avec un doigt. Cacher la rouille, la peur, avec les dentelles de l’enfance.
ti:
Magnífica
Sucos: blog de Dores Tembrás 