Filed under: pensamento
Acontece, ás veces, que algo inesperado, un obxecto, unhas palabras, chegan onda ti, dalguén que hai tempo que non está, dalguén que hai tempo que morreu.
Daquela, a lectura emocional e simbólica que facemos dese encontro (entre nós e o obxecto) está cargada dun pasado, dunha memoria que nos coloca no agora, no aquí. Subliña a ausencia.
Veño de rematar Un hombre afortunado, de J. Berger. Un ensaio novelado, ou viceversa, que conta a historia dun médico no rural, con fotografías magníficas de Jean Mohr. Ler a Berger ten sempre moito de revelador, de dominio da palabra, de precisión, disecciona o carácter humano coma poucos.
E así, nalgunha das páxinas, di que a morte non é algo que mude a nosa visión do falecido, senón que somos nós os que mudamos, transferindo esa mudanza á nosa ollada.
Lamentábelmente sen post-its, e non atopo a páxina. Nunha das noites, antes de ficar durmida co libro nas mans, lémbrome dicindo, repetíndome en voz alta, lembra que na páxina cento cincuenta e pico hai unha cita magnífica. Na páxina cento cincuenta e pico cita magnífica…Estou perdida sen os post-its. Extraviada volvo á lectura de Berger, e de novo perdo de vista a procura, detéñome en calquera parágrafo, en calquera fotografía, e regreso, e regreso.
Sei o que provocou en min a reflexión que veño de citar, a de como mudamos ante o coñecimento da morte. Sinto que ás veces, ese feito fai variar o discurso das persoas sobre o que xa non está. Máis lástima, máis compaixón. Fuxo diso.
Hai uns días entregáronme algo que me adicou un Mestre admirado, querido, que morreu hai case un ano. Alí, as súas palabras a lápis. O agasallo póstumo. A caligrafía xa doente. Para min ese obxecto (material) é a herdanza, todo o intanxíbel (o inmaterial que se transmite) o legado. E encóntrome con ese agasallo na dimensión que me proporciona a memoria. E sei que só son memoria. E sei que a materia está sempre ao servizo do legado.
Di Berger:
“E fronte del , non tento atopar o que podería ter anticipado e non souben ver, como se de todo o que intercambiamos tivera ficado fóra o esencial. Mais ben, agora parto da súa morte, e dende ela, miro cara atrás e contemplo con maior tenrura o que se propuxo facer e o que ofreceu aos demáis, mentres puido aguantalo”
E eu
asinto.
7 Comentarios so far
Deixar un comentario
Sucos: blog de Dores Tembrás 
E como non asentir.
Comentario por náufrago 21/01/2011 @ 23:02Dun tempo a esta parte, recupero da casa dos meus pais as miñas fotos da infancia, as miñas fotos coa nai, cando ela era ela. As lembranzas son agora distintas. Son, coido, máis reais que cando eran reais. Porque eu agora son a memoria que ela non ten. E esas fotos e o que provocan axudan a fixar, coma unha foto sobre a pel do cerebro, a memoria común.
Magnífico post.
magnífico
Comentario por osondaxordeira 22/01/2011 @ 22:16Moi agradecida aos dous polas vosas palabras :)
Comentario por dorestembras 23/01/2011 @ 10:15A lectura deste post teu non sería a mesma se hoxe non te escoitase falar da túa reflexión sobre a herdanza e o legado e as súas diferencias.
Comentario por zeltia 26/01/2011 @ 21:31[Hoxe foi unha volta emocionante]
Grazas, Dores.
Grazas Zeltia. Pero fostes vosoutras e os versos de Angueira os que fixeron a volta emocionante!!! :)
Comentario por dorestembras 26/01/2011 @ 21:42“O agasallo póstumo. A caligrafía xa doente. (…)E encóntrome con ese agasallo na dimensión que me proporciona a memoria. E sei que só son memoria.”
Teño que dicir que as primeiras frases ata botan medo, eu póñomo no teu lugar, e sinto agradecemento, pero tristura. E as túas frases amosan a dureza da perda, do irrecuperábel. E buscas na memoria decatándote que só es memoria. Esa última oración é magnífica, porque é unha verdade como un templo. A memoria, o pouso sobre o que ti reflexionas tanto, é a nosa identidade, e está feito de esquecemento, de perdas. Quizais por iso albisco nas túas palabras ese halo terríbel do que non está.
Bicos.
Comentario por maria rodriguez 27/01/2011 @ 16:58Si. si. Sempre tan xenerosa maría. Agradecidísima polas túas palabras. Beixos
Comentario por dorestembras 27/01/2011 @ 19:19