Filed under: creación
Leo estes días a Valente, debe ser iso.
Pero tamén o último post de Eyré sobre Pereiro. BRUTAL. (Pero non podo poñer un comentario así, BRUTAL e liscar do seu blog sen máis. Pero para que máis se esa é a palabra? Ao meu estilo: Aplausos. Inclinación de cabeza. Porque no seu artigo a precisión na palabra que me fascina. E a verdade sobre Pereiro, a súa obra, a creación, e a celebración como eu tamén a entendo, que non estéril día do patrón.)
Ao que vou. Levo días pensando en cando se frustra o mecanismo da creación, en por que é fallido, en por que non acada éxito. E penso nas responsabilidades, sempre a culpa, escritor, lector, e aí oscilando, porque non todo é absoluto.
Eu non podo crer que dito mecanismo sexa sempre efectivo, non. Non me serve pensar: eu escrebo a palabra quirúrxico e alguén pensa no vo das bolboretas no serán. Non sei explicalo mellor. Quizáis co arte abstracto. Manchas brancas sobre fondo negro e un observador que exclama, unha casa!!
Ao mellor é que aínda creo que a obra ten un obxectivo. Non sei se isto que digo está pasado de moda.
E sen embargo sinto, inevitabelmente, que algo fracasa cando o meu lector se esforza en explicarme a súa versión do poema, e comprobo que esta nin roza o que eu pretendía. Moitas veces a súa interpretación mellora con creces o poema, pero non se trata diso. Afortundamente, e como di Eyré, a obra non debe ficar reducida ao eco das curiosidades, tampouco debe ficar reducida á lectura de quen a escrebe. Desgrazados seríamos.
E sen embargo aprendo que os momentos de COMUÑÓN escasean, por iso tan valiosos. Falo de comuñón cando escritor e lector beben da mesma man en cunca, non a mesma auga, iso é imposíbel. Sabémolo. Conformámonos.
Penso se o esforzo por acceder á palabra, por atopala cando se nos nega, non insiste nesa necesidade de precisión para que o miragre comunicativo, a comuñón.
Traballo estes días sobre o sórdido (quizáis algo diso no blog quen sabe cando), pretendo analizar a palabra, e intento constelacións de outras que orbitan arredor, calibro distancias, porque eu só quero entrar na palabra, poño a proba lindes, comprobo a potencia da súa historia, as connotacións que xa no latín e que hoxe diluidas, pero que están, subxacen. Afoutada inconsciente pretendo acceder á esencia do sórdido, apreixalo, para entendelo e poder escrituralo.
E como non, acubíllome en Valente, Objeto del poema:
Te pongo aquí
rodeado de nombres: merodeo
Te pongo aquí cercado
de palabras y nubes: me confundo.
Como un ladrón me acerco: tú me llamas,
en tus límites cierto, en
tu exactitud conforme.
Vuelvo.
Toco.
(el ojo es engañoso)
hasta saber la forma. La repito,
la entierro en mí,
la olvido, hablo
de lugares comunes, pongo
mi vida en las esquinas:
no guardo mi secreto.
Yaces
y te comparto, hasta
que un día simple irrumpes
con atributos
de claridad, desde tu misma
manantial excelencia.
6 Comentarios so far
Deixar un comentario
Sucos: blog de Dores Tembrás 
A comuñón é o que procuramos, é obvio. Mais non sempre se produce. Podiamos botar man do topicazo é dicir que unha vez que se escribe a obra xa non é do seu autor (autora neste caso) senón de quen le. E como todos os tópicos ten un algo de certo. Pero como todos os tópicos ten un moito de falso. No intre concreto da creación o artista (da palabra, da imaxe, do que sexa, non creo que haxa moitas diferenzas nisto) é máis ou menos consciente (nunca de todo) do que quere dicir. Aí comeza a batalla bestial coa palabra, que se nos nega, ou non, depende dos días, dos estados do corazón e da mente. De moitas cousas. E a man pasa ao papel o que antes rondou pola cabeza. Nese exercicio de tradución que vai da intuición do que quero dicir ao que plasmo caligraficamente no que vai chamarse “texto”, vai un abismo no que tamén queremos que caia o lector/a e chegue a entendernos. Loxicamente, é dificilísimo.
Comentario por náufrago 11/08/2010 @ 10:15Perdón polo rollo.
E bravo polo post.
Bravo polo post digo eu tamén. Entre mente da autora-búsqueda da palabra exacta-plasmación-lectura-chegada á mente da lectora pérdense moitas sutilezas polo camiño. Se as sutilezas perdidas son poucas, a comuñón é case completa, se non…Quédome coa túa reflexión sobre o esforzo; a autora esfórzase en ser precisa e a lectora ten que esforzarse tamén se ansía achegarse o máximo posible. Unha non sempre está disposta a esforzarse.
Comentario por abm 11/08/2010 @ 14:35O poema de Valente é “redondel”, Dores:)
iso de beber da mesma man en cunca moito me gustou. será porque o entendín. (non a mesma auga).
Comentario por zeltia 16/08/2010 @ 10:38non só os que vos dedicades á literatura, (as e os que “sabedes” escribir) andades á procura da palabra:
no vivir diario, na comunicación cos seres que amamos, cantas veces quereriamos esa precisión,
porque as palabras tamén poden alonxar, ou a mala interpretación delas,
[ou o mal uso delas]
dime onde atopas as palabras, dores.
precísoas.
Non sabes canto me gustaría respostar zeltia, saber: ulas palabras? Supoño que a literatura é xustamente iso, ensaios máis ou menos exitosos, precisos, lúcidos da procura.
Comentario por dorestembras 24/08/2010 @ 10:03[…] Creación ou beber da mesma man en cunca […]
Pingback por Creación. A árvore e os frutos de Torga. « Sucos: blog de Dores Tembrás 25/08/2010 @ 15:04[…] Sempre procuro o mesmo cando leo, sobre todo no caso da poesía, esa imaxe implacábel, o sen alento, o salmo para gardar. Unha oración para levar prendida na fronte, no peito, nas mans. As palabras exactas, na posición exacta, no momento exacto. Non todo depende da mestría do poeta, hai unha parte fundamental de nós, supoño que ten que ver con esa comuñón da que teño falado. […]
Pingback por atrave(r)sada « Sucos: blog de Dores Tembrás 01/05/2011 @ 22:28