Hoxe fai un ano que o pouso saía á luz.
Un ano, tantas cousas. Pero hoxe só podo voltar agradecer. O día da cea das letras foi coma unha celebración anticipada.
E si, todo o que segue son tópicos, pero non por iso menos verdade.
Non imaxinaba cando lle entregaba as últimas probas a Miguel Anxo Fernán Vello o que sucederíaco poemario. É máis, durante ese ano de escrita, vendo medrar ao meu recén, os dous no salón, el na mantiña, eu cos poemas a voltas, non sospeitei que algo disto podía acontecer.
O pouso tivo sorte dende o minuto cero, primeiro por contar con un editor exquisito. Con dúas madriñas de excepción, Teresa Seara e Eva Veiga. Con unha obra magnífica para a capa, feita por Manuel Suárez. E por suposto polo apoio incondicional dos meus (familia, amigos); pero non, chamemos ás cousas polo seu nome, apoio non, amor. Porque o pouso é só un eco do que as xeneaolxías que me preceden me deixaron. E si, a maioría dos textos aluden a pequenos-fundamentais actos de amor.
Si, si, si, adicta ao pasado.
Hai dúas razóns que explican por que escrebo e que están por riba de tódalas demáis. A primeira porque non podería deixar de facelo. E a outra porque ese estalido sublime da comunicación escritor-lector, emisor-receptor –o encontro- é do mellor que che pode acontecer na vida.
Daquela a tódolos agradecimentos aqueles, que escribía hai un ano, hoxe sumo a tódalas persoas ás que o pouso me levou. Persoas que chegaron para quedarse. Persoas descoñecidas que nalgún momento se achegaron para facerme saber que o pouso, o pouso. Persoas que me descubriron o seu propio marmelo sanador, propietarios de desnatadoras sen uso, algunha adolescente falando das cuncas de cerámica chinesa e as cereixas nun pub calquera, a deshora, ou esa muller que o venres, despois do encontro, di en voz alta que ela tamén é a nena do río d’abaixo.
E así, así agradezo a oportunidade de terlle rendido a única homenaxe posíbel a ela, á do matriarcado anónimo, á que fixo do zurcido emblema, á da mirada sabedora, á que agardou embarradas as medias, á que me ensinou coa súa resistencia como desafiar a gravidade.
Un ano de pouso e digo, a peito descuberto, que foi algo extraordinario.
Compartilo, unha das mellores cousas da miña vida.
10 Comentarios so far
Deixar un comentario
Sucos: blog de Dores Tembrás 
Primero MOITÍSIMAS GRAZAS. Mi nombre es Toni y anoche escribí para ti
– POR AMOR AO AMOR E NON POR ODIO A –
Mi dolor es lo mas dulce lo mas dulce y
Siento el boca a boca de tus ve(r)sos
A presión das tuas mans
no meu peito, sinto….
Sinto que che debo todo o aire
Dóres, moitísimas grazas. Dous apertas ( unha grande e outra peque )Amorosas, moi Amorosas
Comentario por Toni 30/04/2010 @ 20:01ola Dores, fermosísima celebración este texto, quentiño coma ti, precioso. Noraboísima e unha aperta, ganas de verte, Ana.
Comentario por Ana 01/05/2010 @ 02:43A auténtica amizade existe cando unha se alegra infinito do que lle acontece a alguén a quen considera moi próximo. A min alégrame moitísimo ler hoxe esta entrada túa. Parabéns, Dores.
Comentario por Mercedes 01/05/2010 @ 19:23Grazas polos comentarios!!! Vos sodes tamén dos que chegaron para quedarse :)
Comentario por dorestembras 01/05/2010 @ 20:19COMO ADICTO TAMBIEN AL PASADO, SABES QUE BORRARIA EGOISTAMENTE “O POUSO ” NO LO PENSARIA DOS VECES. PERO SOLO TENGO PALABRAS DE AGRADECIMIENTO PARA TI Y PARA “O POUSO” AGRADECIDO DE DISFRUTARLO Y DE DEJARME TRABAJAR EN ALGO TAN IMPORTANTE PARA TI.
Comentario por MANUEL SUAREZ 01/05/2010 @ 21:41ALGO QUE QUIZAS AGRADEZCA MAS DENTRO DE UNOS AÑOS YA QUE ALIMENTARA ESA ADICCION, “O POUSO” FORMARA PARTE DE MI PASADO, AGRIDULCE LA VIDA, PERO BALANCE AGRADECIDO.
Son eu a que está feliz e agradecida por compartir esta adicción, porque pintaras o pouso, ese
que nunca viches/ que agora palpo.
Extraordinario.
Comentario por dorestembras 01/05/2010 @ 22:48Foi todo un pracer poder escoitar o Pouso da túa voz.
Comentario por Vane 03/05/2010 @ 12:09Emocionante, pero non menos que esos anacos de Elah de fai anos.
Todo un pracer ver o teu traballo recoñecido.
Ai, o nome de Elah facía tempo que non soaba…que recordos. Si, Elah estaba aí, argallando o pouso.
Comentario por abm 03/05/2010 @ 21:06Alégrome moito Dores do teu sentir co teu “Pouso” particular, aínda que todos levamos un con nós. Ti amosáchesnos o teu, facendo do teu primeiro libro, un libro de agradecementos, como o faría un bo escritor de vida literaria dilatada ao final dunha exitosa carreira. Pois ti fixéchelo ao revés, porque vés sendo ti. Sentida, delicada, profunda e sensible a cada momento. Non podería ser mellor presentación da Dores literaria, a que lembra a todo o mundo, a todos os que construíron o seu mundo, no seu espertar público poético. E mesmo se lembra do “berro” profundo, seguro que súper agradecido, daquela muller, un venres, dicindo en voz alta que ela tamén é a nena do río d’abaixo. Eu non son a nena do río d’abaixo, pero gustaríame telo sido. Noraboa, pequena, noraboa.
Comentario por maria 15/05/2010 @ 18:24Ohhhhhhhhh!! Que fermoso comentario maría. Que emocionante! Grazas mil. Que lindo compartilo.
beixos e beixos
Comentario por dorestembras 16/05/2010 @ 12:10