Gamoneda
1 comentario so far
Deixar un comentario
Resulta que o mestre era un home de carne e óso, unha voz potente, que tiraba polos puños da camisa, coqueto. Con un profundo e explícito respeto polo rito da poesía, o silencio coma o frío, sen aplausos por favor. Ollos fechados.
Os materiais, as traduccións, esa sutil trascendencia das linguas no poema. Español-Inglés-Alemán. Palabras coma lápidas.
Era certa a súa escrita sosegada, as adicatorias luminosas, transparentes. E eu alí, sorbendo as liñas da súa estilográfica, sabéndome afortunada. Feliz.
Advertisements
1 comentario so far
Deixar un comentario
Que sorte, sinto envexa:)
Comentario por abm 28/07/2009 @ 22:01