Recollendo as galletas. O xoves 30 a iso das doce da mañá pasei por Praliné, alí agardaban 156 galletas coas letras do título, 13 ducias de O POUSO DO FUME empaquetadas con cintas vermellas:
Cando chegamos a Moret Art ainda non había ninguén pero alí estaba o cadro de Manuel Suárez, xunto á nosa mesa. Manolo grazas por esta magnífica obra preñada de fume. Detrás dúas das obras de Xurxo Gómez-Chao que expón en Moret Art ata o 29 deste mes. Un título de galletas na nosa mesa:
Outra vista da sala, xa con Teresa Seara e outros amigos que ían chegando:
Aquí estou adicando un dos primeiros libros, antes de que comezase o acto:
Outra vista da sala, co acto a piques de comezar, e tanta xente querida agardando:
Nuria Blanco, directora do espazo, deunos unha cálida benvida. Grazas Nuria, de verdade que foi un pracer presentar o libro en Moret Art; sei que coidastes cada detalle. Como dixen daquela, desexo que sexa o primeiro de moitos encontros!
Durante a intervención de Miguel Anxo Fernán Vello, director de Edicións Espiral Maior, que despositou no meu traballo toda a súa confianza:
Acababa de rematar Teresa Seara, cunha intervención marabillosa, chea de amizade e cumpridos inmerecidos. Teresa, sempre aí, convidándome a recoller aquelas follas voandeiras en libro. Estou moi agradecida:
Durante a intervención de Eva Veiga, que foi demoledora, emocionante, cómplice, que non poderei agradecer nunca. Querida poeta, sabes que non deixarei de buscar pelas de manteiga para compartir contigo.
Aí xa rematara de falar eu, e convidaba a todos a probar as galletas. Estaba tremendamente emocionada!
Adicándolle o libro á miña profesora do instituto Flora Méndez, que non sabe ben a ilusión que me fixo compartir con ela esa tarde:
As madriñas do libro, Teresa Seara e Eva Veiga, agardándome, custodiando o tempo ao meu arredor. Que felicidade contar con vós sempre.
Xa non quedaba ninguén, pasadas as dez da noite. Pero por alí pasou tanta xente querida, xente que me viu medrar, que coñece ben o sustrato destas páxinas, amigos queridos, sempre xunto a min, familia incondicional, escritores e pintores admirados, mestras definitivas. Síntome moi agradecida de que me acompañásedes ese día, foi unha tarde incríbel, cuns discursos na mesa inesquecíbeis, grazas por arrouparme deste xeito tan xeneroso.
Aquí vos deixo unha escolla de poemas que lín ese día.
cartografía de palabras
repetir cada signo dentro da cuadrícula
papel en branco
pozo infindo
as palabras esvaran
por iso sempre cuadrículas
para salvalas
pequenas casas onde vivir para sempre
***
recibir anacos de louza apenas
pezas descunchadas inmóbiles
e naquela vitrina atemporal
descubrir selos e estampas de mortos
cubertería de alpaca verde
sabor inconfundíbel na sopa
daguerrotipos con cirurxía a lapis
e imaxinar intertítulos cos ollos abertos
perseguir polillas asasinándoas a palmadas
na loita pola madeira
aínda que en segredo
o seu labor me fascinara
e chegar ás escaleiras últimas que
levaban aos segredos
aos frascos vellos con recendo a menciña
baixar amodo
non caer
sortear o recendo do leite tépedo
e mirar por entre as contras
todo o que non pasaba
***
amor
que sostés os meus pulsos coma se foran
cuncas diminutas de cerámica chinesa
non sabes que as cereixas
deixaron de medrar
ata que volvas
***
anicada
ando a pensar palabras
pelas de manteiga
mentres o fume
se extingue
na mañá
cómo dicer
que marchaches
e eu
sen saber usar
a desnatadora
***
todo preñado de fume
brazos tisnados
ela miraba levedar o pan
sabendo que o horreo podrecería
trala morte
que non habería maínzo que gardar
o aramio do tendal roto
as vacas esganadas por calquera mazá
a roseira trasatlántica segada coma herba mala
ninguén máis fregaría a cociña de ferro
a couza dona da casa perforando vigas
cadeiras
colchas
maldita mirada sabedora
porque eu quería que non souberas
quería que o forno non rebentara
para esquencerme da túa morte
8 Comentarios so far
Deixar un comentario
Sucos: blog de Dores Tembrás 
Canta emoción, expresa e contida, contaxiándonos a todos. Quedará o pouso.
Comentario por Ana BM 05/05/2009 @ 20:51Hola,
Comentario por Rocio 11/05/2009 @ 23:16He leido tu libro y francamente has conseguido emocionarme y que las lagrimas brotaran sin consuelo iniciando en mi ese proceso de purificacion de mis origenes. Gracias por tu claridad en la expresion de sentimientos, para los que nos cuesta tanto escribirlos es un placer tomar las palabras prestadas de alguien como tu.
Un besote, Rocío la nieta de Leo
Rocío, non sabes como agradezo as túas palabras que ,entre outras cousas, deixan intuir o que para ti significa o amor á xenealoxía.
beixos
dores
Comentario por dorestembras 12/05/2009 @ 14:39En muy poco tiempo tres amadísimos partos, tres bellísimas criaturas (ROMEU, tu visión de Alejandra Pizarnik y O pouso do fume)
Sabes que, aunque no pude estar acompañándote en un momento tan maravilloso como el que viviste en la presentación, te deseo lo mejor para esta nueva etapa de tu vida. Enhorabuena.
PD: sigo haciendo el esfuerzo de comprender todo lo que deseas transmitir, aunque en la traducción siempre se pierde.
Comentario por Cristo 12/05/2009 @ 21:32Parabéns, Dores… foime imposible asistir… non sabes canto me alegro saber de ti e coñecer a túa experiencia na vida… Adiante! Unha aperta. Pepa.
Comentario por pepa gonz 15/05/2009 @ 14:55Prezada Pepa, se non me equivoco ti és unha das dúas profesoras definitivas do insituto! (Así aparece na sorte de biografía da miña web) Que ledicia o teu comentario. Non tiven nunca a oportunidade de agradecerche aquelas magníficas aulas nas que tanto traballei e aprendín (e aqueles caderniños de Celso Emilio e Castelao).Que sorte ler da túa man a tanto escritor fundamental das nosas letras porque, por se ainda tés dúbidas, influiches de xeito definitivo na miña aproximación analítica e vital á literatura. Que reencontro inesperado e feliz. Apertas, dores.
Comentario por dorestembras 15/05/2009 @ 15:56Aínda gardo dúas estrelas de mar vermellas que selaron a convivencia daquel curso onde o único que fixen foi retroalimentarme da túa curiosidade, entusiasmo e cariño. E agora… despois de tanto tempo as túas palabras danme ánimos para seguir… Graciñas –
Comentario por pepa gonz 19/05/2009 @ 14:55[…] a tódolos agradecimentos aqueles, que escribía hai un ano, hoxe sumo a tódalas persoas ás que o pouso me levou. Persoas que chegaron para quedarse. […]
Pingback por Un ano de pouso « Sucos: blog de Dores Tembrás 30/04/2010 @ 17:54